Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering introduceert onze onversaagde wetenschapper het Professor Karel Corona Claims Bureau, hét adres voor al uw door de Deep State door de neus geboorde vakantieplezier.
Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong
Beste professor Karel,
Wij komen net terug van een korte vakantie op Aruba, en ik zal het maar meteen zeggen: het was geen pretje. Akkoord, de zon ging elke dag op, maar dat was dan het enige. Verder was het een grote ontbering.
Het begon al met die fucking corona-test die ik op het eiland moest doen omdat ik een beetje snotterig was. Ik had gewoon een kater, man! En dan in het toestel terug gezeik met mondkapjes en met dronken passagiers die een extra ventilator wilden voor de aerosolen in hun kegel. Hou toch op!
Op Aruba zelf bleven de barkeepers me vreemd aankijken omdat ik gewoon een stevige hoest heb. Sommigen wilden niet binnen 1,5 meter van me komen, heel lastig met bestellen. Terwijl we allemaal kunnen weten dat die hele corona flauwekul is. Ik kreeg er gewoon knallende koppijn van. Die hoest werd ook steeds erger. Het eten en drinken in het resort smaakte trouwens ook nergens naar, ik proefde helemaal niks!
Mijn vraag is dus: waar kan ik een schadeclaim indienen, omdat dit toch echt geen leuke vakantie mag worden genoemd?
Ingrid van Henk
Beste Ingrid, dank voor dit opnieuw schokkende verhaal hoe de overheid ons normale leven op gruwelijke wijze ontregelt met een nep-pandemie. Wij worden beroofd van onze broodnodige jaarlijkse ontspanning, een adempauze die onontbeerlijk is geworden in de dictatuur die de elites ons opleggen. Van het krieken van de dag tot het vallen van de nacht worden wij verondersteld thuis te blijven en toch te produceren, als onderdanen van een tiranniek regime dat met dank aan een geconstrueerde pandemie over ons wordt uitgerold.
Onder deze omstandigheden kan men onmogelijk beweren dat enige dagelijkse recreatie binnenshuis volstaat om op krachten te komen. Of dat men genoegen moet nemen met een paar uurtjes op zaterdagmiddag in een parkje, met een thermosfles koffie en een trommeltje belegde boterhammen. Hoe armzalig! Al moet ik er wel bij zeggen, nu ik hieraan denk, dat ik zelf goede herinneringen bewaar aan wat door de zelfbenoemde intelligentsia in de jaren vijftig met een geringschattende term ‘bermtoerisme’ werd genoemd. Aan het gelijkmatig spreiden van een laken of theedoek, alsmede aan het soepel openklappen van de leunstoeltjes en het aanvuren van de kleine barbecue waarover wij toen beschikten, beleefde ik als jongeman veel plezier; de technische vaardigheid die deze handelingen vereisten is mij later bovendien goed van pas gekomen bij het ontzenuwen van de officiële leugens over het vermeende instorten door louter brandschade van WTC-7 in New York. Een fysische onmogelijkheid, zoals iedereen onmiddellijk zal begrijpen die een zekere mechanische expertise heeft opgebouwd middels het regelmatig uit- en inklappen van zulke stoeltjes en het protocollair correcte hanteren van aanmaakblokjes.
Tijdens latere autovakanties werd dit recreatieve genoegen helaas gaandeweg bedorven, moet ik bekennen, door de opkomst van commerciële restaurants langs de routes naar het Zuiden. In die kant-en-klare drank- en schranspaleizen kon men al de contouren zien van de totalitaire hang naar disciplinering en all inclusive controle die de overheden hun burgers nu met behulp van corona aan het opleggen zijn. Dat geldt ook uw resort-vakantie. Uw verblijf in een dergelijk oord zou men zelfs kunnen beschouwen als het voorstadium van een wereld waarin alles tot in de puntjes voor u wordt bepaald en geregeld, en u zelf niets meer in te brengen heeft. Ook bijbehorende culinaire symbolen wijzen daarop, zoals de gouden, driepotige hoofdletter van een mondiaal hamburgerbedrijf. Het is uiteraard geen toeval dat deze letter sterk doet denken aan een poort waar men onderdoor moet, of een juk; en aangezien ‘poort’ in het Engels gate is, kunnen we ook hierin de hand van Bil Gates vermoeden.
Maar goed, uw concrete vraag is een andere, een die raakt aan het hart van de massapsychose waarin wij zijn beland. Waar kunnen wij, als op enig moment iets van normaliteit zal zijn teruggekeerd (áls dit gebeurt!) terecht met onze schadeclaims? Het is zeker niet uitgesloten dat die proporties zullen aannemen die in de buurt komen van de Marshall Hulp of, als men liever geen Atlantische associatie wil maken, van de Widergutmachung aan oorlogsgetroffenen.
Nu , het goed nieuws is dat ik hier een eenvoudige maar effectieve oplossing voor heb bedacht. Schadeclaims kunnen vanaf 1 januari per e-mailbericht en handgeschreven brief worden ingediend bij de nieuw op te richten Professor Karel Corona Claims Commissie (PKCCC). Geheel kosteloos, althans slechts tegen een bescheiden vergoeding van gemaakte administratiekosten (die in geen geval hoger zullen zijn dan enkele tientjes).
De PKCCC zal worden beheerd door een goede kennis van mij die al eerder in deze rubriek figureerde, een in Zwitserland gevestigd medicus die zich heeft bekwaamd in dubbele boekhouding en alternatieve geneeskunde. Tijdens een genoeglijke borrel in mijn hoeve waarop wij bespraken wat er aan de hand is in de wereld, heeft hij mij zijn diensten pro bono aangeboden; inmiddels heeft hij reeds enkele bankrekeningen geopend en enkele bedrijven opgericht (toevallig ook op het Caraïbische eiland dat u bezocht!). Ik heb uit eigen middelen reeds een aanzienlijk bedrag overgemaakt om de Commissie wereldwijd een goede startpositie te geven. De adressen van de bv’s worden voorzichtigheidshalve ook voor mij geheimgehouden, gelet op het reële risico dat mijn communicatie wordt gemonitord door inlichtingendiensten.
Jammer genoeg is het alweer enige tijd geleden dat ik iets heb vernomen van mijn Zwitserse kennis, dus veel meer kan ik u er nu nog niet over zeggen. Vreemd genoeg neemt hij ook al enige tijd zijn telefoons niet op, vermoedelijk ook uit veiligheidsoverwegingen. Hoe dan ook, u kunt erop rekenen dat wij de staat het vuur aan de schenen gaan leggen!
