Professor Karel doorbreekt de lockdown met taboeloze wetenschap . In deze aflevering springt onze onversaagde wetenschapper in de bres voor Chinese vleermuizen en rehabiliteert hij de anti-elitaire HEMA-taart.
Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong
Hoi professor,
Ik snap werkelijk de ballen van de lockdown en ik hoop dat u het me kunt uitleggen. Waarom mag ik wel een postzegel kopen, maar geen verjaardagskaart voor mijn hond? Wat moet ik dan met die postzegel? Op die hond zijn kop plakken? Zal-ie blij mee zijn.
Ik wil dat trouwe beest (13) graag blij maken, dat verdient-ie. Nu heb ik nog een HEMA-slagroomtaart staan die ik nog net kon kopen, maar volgens mijn vriendin is dat ding veel te zoet. Gewoon een hap suiker, zegt ze. Dat kun je zo’n beest niet aandoen. Dus nou ja, dan wordt het maar weer een plastic kluif uit Pet’s Place. Ziet-ie me mee aankomen. Hij keek al zo droevig.
Ik zeg het u, professor: die lockdown is geestdodend. Ze maken ons kapot – en onze honden ook!
Harry
Dierenleed is een onderschat aspect van de ellendige noodsituatie waarin wij nu door toedoen van onze regering verkeren. Een totaal nodeloze noodsituatie bovendien, als u me deze kleine woordspeling wilt toestaan. We weten immers allang dat het corona-virus slechts in zeer uitzonderlijke gevallen tot ernstige gezondheidsklachten kan leiden, bijvoorbeeld bij personen die hun leven lang dagelijks een of meer HEMA-taarten hebben verorberd; een gewoonte die met reguliere pedagogische en desnoods psychiatrische methoden te behandelen moet zijn. Dat deze taart nog wél enige tijd verkrijgbaar was, bewijst overigens opnieuw dat het de overheid helemaal niet gaat om onze gezondheid, maar om iets totaal anders: juist het in stánd houden van de omstandigheden waaronder het virus kan blijven circuleren en de lockdown een permanent karakter kan krijgen, als voorbereiding op de Grote Reset van onze beschaving.
Dan uw vraag over de non-human animals, zoals het tegenwoordig heet, voor welke (of wie) u terecht aandacht vraagt. Zij komen inderdaad heel slecht uit deze gecreëerde crisis. Het begon er natuurlijk al mee dat zij in de media de schuld kregen: een Chinese vleermuis had het gedaan! Hoe ongeloofwaardig dit fabeltje is, mag blijken uit het feit dat nog maar enkele decennia geleden de vleermuis wereldwijd in de populaire cultuur werd gevierd als een symbool van gerechtigheid en wetshandhaving; in mijn schaarse vrije tijd heb ik destijds zelf ook met grote instemming enkele afleveringen bekeken van het fameuze televisiefeuilleton Batman, waarin…nu ja, u kent het verhaal. Ook heb ik enige tijd getracht via mijn Japanse dealer een exemplaar te bemachtigen van het zo mooi gestroomlijnde voertuig waarin deze gevleugelde wreker zich met zijn assistent voortbeweegt, maar – ik vermoed door de straffe importtarieven – de wagen is nooit bij mij aangekomen. Niet getreurd, aan het masker en de cape die ik reeds had aangeschaft heb ik ook in mijn Toyota Corolla veel plezier beleefd tijdens mijn talrijke journalistieke reizen door Azië.
Ook andere diersoorten worden nu het kind van de rekening; denkt u aan de miljoenen nertsen die moesten worden vernietigd, of aan de talloze huisdieren die nu thuis opgescheept zitten met chagrijnige baasjes. Het moet een kwelling zijn voor de arme beestjes, die hooguit een zekere bevrediging zullen putten uit het feit dat human animals nu ook eens weten hoe het voelt om opgehokt te zitten, met geen andere afleiding dan het hersenloze amusement op televisie of de leugens in het geapporteerde avondblad. Om dit te voorkómen raad ik alle huisdieren aan ten minste twee maal daags hun baasjes mee te nemen op een kleine wandeling in de buitenlucht, om hen te behoeden voor nog grotere psychische schade dan zij nu al hebben opgelopen.
Zelf heb ik al enkele jaren geleden afscheid moeten nemen van mijn Doberman Pinschers Hoor en Wederhoor. Met pijn in het hart, maar ik kon niet anders. Hun instemmende geblaf begon mijn geopolitieke uiteenzettingen on camera enigszins te overstemmen. Niettemin ben ik van plan om, via de mij bekende informele Chinese kanalen, een jonge alligator uit Florida aan te schaffen, die de toegang tot mijn hoeve kan bewaken. Ik heb begrepen dat deze amfibische dieren minder luidruchtig zijn en, net als ik, niet worden gehinderd door loze opinies maar louter oog hebben voor de harde feiten.
Tot slot moet mij nog iets van het hart over de HEMA-taart, nu dit product door onze overheid is misbruikt om de bevolking nog enige tijd letterlijk en figuurlijk zoet te houden. Men kan smalen over deze taart die, toegegeven, appelleert aan een ongeraffineerde en kinderlijke zucht naar hevige impulsen, maar juist daardoor verdient het baksel onze waardering. Het is namelijk een van de weinige manieren waarop gewone mensen zich nog kunnen troosten voor de diepe verwoestingen die de zogenaamd meritocratische elite, met een cynische glimlach vanuit het Torentje, in hun eenvoudige levens aanricht.
Geen wonder dus dat ook deze troost inmiddels niet langer verkrijgbaar is. Ik kan bij wijze van protest tegen deze culinaire knevelarij alleen maar zeggen: neem in de komende vijf weken een abonnement op mijn tijdschrift Totaal Gestoord en u krijgt u een slagroompunt gratis!
