Professor Karel

De Republikein nr 4 2021: Afscheid van de Gouden Koets & Protest op het Loo

Published on
/
Heden is verschenen de nieuwe editie van De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap. De gerenommeerde jurist-republikein Ulli Jessurun d’ Oliveira ontvouwt zijn exit-strategie voor Amalia en haar zusjes. Volgens hem moeten ouders die hun kinderen klaarstomen voor het koningschap als enige beroepsoptie eigenijk uit de ouderlijke macht worden ontzet. Hij biedt de kroonprinses en de rest van de ‘Triple A’ een sierlijke juridische uitweg uit hun gouden kooi. Ze hoeven enkel te opteren voor de Argentijnse nationaliteit. Verder een gesprek met historicus Stephan Malinowski over de nieuwe ‘Historikerstreit’ in Duitsland om de restitutie-eisen van het Huis Hohenzollern, de collaboratie van het ex-koningsgeslacht met de nazi’s en de juridische klopjacht die het hoofd van het Huis tegen hem en collega’s voert als zij dat verleden oprakelen. ‘Hohenzollern heeft met zijn claims een Doos van Pandorra geopend.’ Jack Jan Wirken over het koloniale trauma in het klatergoud van de Gouden Koets. Aangaande de eindbestemming van het rijtuig is nu een advies aan koning en premier ingediend. Nooit meer gebruiken op Prinsjesdag en opbergen in een museum. Schril blijft het dat de dankbare ‘huldebrengers’ uit de overzeese gebiedsdelen die op de koets staan afgebeeld indertijd met één pennenstreek van hun Nederlandse nationaliteit werden beroofd. Schrijfster en ex-europarlementariër Els de Groen begaf zich tussen de demonstranten op kroondomein Het Loo , die hun ijver zagen beloond met een forse bekeuring van twijfelachtig karakter. Zij vraagt zich af hoe groot de ecologische footprint van Willem-Alexander is: zeker is die ‘king size’. Columnist Gerard Aalders reflecteert op het jongste staatsbezoek aan Noorwegen: ‘Voor vrouwen die nog meer hebben gezopen en gesnoven dan Mette-Marit, is zij een symbool van hoop’. Maurits van den Toorn onderzoekt de waarachtigheid van de steeds meer gecultiveerde inzet van burgerschap als smeerolie van een vastgelopen politiek systeem. ‘Burgerinitiatieven worden vooral omhelsd als ze aansluiten bij de wensen van de gemeente.’ René Zwaap over het drama van Walter Winchell, de razende reporter die de strijd aanbond met America First, de beweging die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog aandrong op een aparte vrede tussen de VS en nazi-Duitsland en zelf ook fascistische elementen had. Zijn hechte band met FBI-chef J. Edgar Hoover grensde aan het onbetamelijke en kostte mogelijk het leven aan Winchells enige zoon. In Philip Roth’s distopische succesroman The Plot Against America, over een fascistische machtsovername in de VS anno 1940, speelt Walter Winchell echter niet voor niets een heldenrol. Adel-kenner Titus von Bönninghausen over de DNA-salon in Paleis Huis ten Bosch en het genealogische gehossel van het koninklijk paar. Naar de letter van het adelwezen is alles aan de koninklijke titelatuur fictie, en ook de Baskische roots van het huis van Zorreguieta komen neer op verzinsels, blijkt bij het doorvlooien van de beide stambomen. Provo-oprichter Roel van Duijn kreeg Thierry Baudet aan de lijn over zijn kritiek op de complottheorieën waarin de FvD-leider grossiert en besloot tot een weerwoord in boekvorm. Onze Rotterdamse huisdichter Manuel Kneepkens krijgt uitgeversadvies voor een Houellebecq-roman op z’n Hollands: over een polderrepubliek met een ‘shariah light’. Onder professoren in coronatijd: Ricus van der Kwast over de Belgische ‘geluksprofessor’ Lieven Annemans, met zijn feitenvrije wetenschap een van de favoriete geleerden in de kringen van Willem Engel’s Viruswaanzin (in tegenstelling tot Annemans ultieme tegenvoeter Marc van Ranst), en Sjoerd de Jong presenteert een nieuw avontuur van ‘complotprofessor’ Karel, die voor de rechtbank op zoek gaat naar de chip in het hoofd van de koning. In de kelder van het Darwin-museum in Moskou deed kunstenaar Fredie Beckmans een curieuze ontdekking. Aldaar rust, opgezet en al, de laatste hond van Stalin. Jachthond Milka was een geschenk van koningin Wilhelmina. Gastcolumniste Daniela Hooghiemstra voorziet een toekomstige machtgreep van het Huis van de Oranje Postcodeloterij. Henk Westbroek verklaart nu ook de jacht op het volk voor geopend op de Kroondomeinen en Republiek-voorzitter Floris Müller kapittelt ANP-hoofdredacteur Freek Staps om diens gebrek aan verzet tegen de Mediacode. Classicus Anton van Hooff beschrijft de 16e eeuwse renaissance van de tirannenmoord en vergelijkt deze met de motivatie van de latere anarchistische koningsmoordenaars en jihadisten. Boekrecensies van Het Brusselse moeras. Achter de schermen van de macht in Europa van Tijn Sadée en Bert van Slooten en Friso; het tragische leven van Johan Willem Friso door Ronald de Graaf . En natuurlijk De Blik van Joep Bertrams.

You might be interested in

Professor Karel zoekt de chip van de koning

Published on

‘Complotprofessor’ Karel spant een rechtszaak aan tegen de Staat der Nederlanden ter openbaarmaking van de chip van de koning.

 

Tekst Sjoerd de Jong

Illustratie Gabriel Kousbroek

 

We waren halverwege de zitting toen de pepermunt begon te werken. Ik beet keihard op mijn tong, het tabletje knakte doormidden. ’Godverdomme, wat is dat spul scherp’, riep ik naar mijn adjudant, terwijl ik een mondvol witte brokjes uitspuugde naar de perstribune. ‘Is het soms een nieuwe, slinkse manier om vaccins toe te dienen? Waar heb je die krengen gekocht, bij Hugo de Jonge, in familieverpakking? Bij kleingrutter D. Gommers?’

Mijn adjudant haalde zijn schouders op. ‘Wat maakt het uit, professor’, zei hij, ‘fucked zijn we toch’. Hij begon te oreren over de nieuwe transgenderwetgeving die eraan zat te komen, het einde van de menselijke beschaving. ‘Geloof me, professor, straks zijn we allemaal non-binaire robots met blauw haar, op onze knietjes prevelend voor het altaar van Bill Gates.’

Ik zweeg, lichtelijk verontrust. Begon mijn adjudant nu ook al te twijfelen aan de Goede Zaak? Waren we dan radeloos en reddeloos verloren? Peinzend staarde ik naar het portret van de jonge koning achter de rechter. In zijn ogen herkende ik iets van mijn vertwijfeling. Hij had de benevelde blik van een Rotterdamse student die na een kroegentocht de laatste nachtbus nakijkt. Hij kan nog zien hoe zijn vrienden, die de bus wel hebben gehaald, hem vanaf de achterbank lachend toezwaaien. Hoe moet hij nu thuiskomen?

Je vraagt je af hoe de man het volhoudt. Nou ja, het antwoord is duidelijk. Het moet komen door de chip die bij hem is geplaatst, direct achter de hersenschors waar alle relevante informatie uit de Winkler Prins, de serie Groten Aller Tijden en andere onmisbare naslagwerken wordt opgeslagen en geanalyseerd. Je kunt dat ook zien aan zijn ogen, die dof worden bij het naderen van met name journalisten en vreemd oplichten als zijn vrouw in de buurt is. Allemaal voorgeprogrammeerd, natuurlijk.

Hoewel ik aan de technische details nog steeds twijfel. Want zoals ik leerde in mijn jarenlange ervaring als verslaggever en correspondent voor wereldwijde media, moet je altijd een slag om de arm houden. Maakt niet uit waarover – maar hou die slag, achter de arm wel te verstaan. De Deep State deinst immers nergens voor terug, en het zou me niet verbazen als achter informatie van mijn – goed ingevoerde – bronnen toch weer desinformatie schuilgaat. Dus dat we worden misleid over de aard van de misleiding. Ik bedoel, het hele idee van een ‘hersenschors’ klinkt mij in de oren, als je er even over nadenkt, als iets dat is verzonnen door een CIA-agent. Hoezo ‘schors’? Zit er behalve een balk in ons oog ook nog een boom in ons hoofd? Moeten we dat geloven?

 

Hersenoperatie afgewezen

Goed, we zullen het voorlopig niet weten. Misschien wel nooit. Want onze eerste eis – een hersenoperatie bij de koning om de chip te verwijderen – werd direct door de rechter afgewezen. Ondanks de spijkerharde medische garanties in ons verzoek en het genereuze aanbod van gratis danstherapie in het kader van zijn revalidatie. De rechter vond dat we voor de operatie – ik verzin het niet – ten onrechte een beroep deden op de WOB. Onbegrijpelijk. Als er nu iets onder de Wet Openbaarheid van Bestuur moet vallen, is dat wel het brein van het staatshoofd. Hoe dan ook, het oordeel van de rechter zegt ook iets: die chip zit er, dat staat wel vast. In het koninklijke hoofd.

Maar wat was er opeens met mijn adjudant? Ik had het kunnen zien aankomen. In zijn jonge jaren, op een kleinschalig gymnasium in Rotterdam, was hij een doorzetter geweest – urenlang kon hij ’s nachts docenten uit hun bed bellen, gewoon om ze te treiteren. Vooral op de kale gymleraar had hij het voorzien, een man die zijn handen of in elk geval zijn ogen niet kon thuishouden in de meisjeskleedkamer, het heilige der heiligen. Lag het daaraan dat hij sindsdien gefascineerd was geraakt door de naderende ondergang van de beschaving, de Grote Afrekening die ons te wachten stond?

Maar nu keek ik van de koning naar hem, mijn adjudant, en naar zijn geblokte vlinderdas. Waar kwam die opeens vandaan? Een vlinderstrik is een fuck you van wufte couturiers naar elk maatschappelijk engagement. Ik droeg zo’n ding nooit meer, sinds de mondiale noodsituatie tot me was doorgedrongen. Open boordje, overhemd, jasje – akkoord. Maar totale mentale focus, mensen. Aan de slag. Geen tijd te verliezen met frivole kledij!

 

Psychedelische stoffen

Was hij dus nog wel te vertrouwen? Ik huiverde bij de gedachte en besloot me te concentreren op de monoloog van de rechter, die nu was beland bij onze twaalfde eis. Ook ongegrond. Nee, we kregen geen toestemming de garderobe van Máxima en de prinsesjes te laten onderzoeken door een helderziende op psychedelische stoffen. Het verbaasde me niet. De markt voor helderziendheid is verpest door Uri Geller met zijn lepeltjes. Niets meer aan te doen.

In de metro terug namen we het vonnis door. Natuurlijk had de rechter ook al onze andere vorderingen afgewezen. Zelfs het intens humanitaire voorstel om het Griekse zomerverblijf van de koning te verbouwen tot opvangcentrum voor Syrische vluchtelingen, een kleine moeite. Ook ons voorstel om de Gouden Koets te herdopen tot ‘Gouden Kooi’ – een semantische nuance die niemand iets zou kosten – werd achteloos terzijde geschoven.

Het meest beschamende nog wel was zijn regelrechte en totaal onberedeneerde afwijzing van onze hoofdeis: onmiddellijke sloop van het Paleis op de Dam en de bouw van de Professor Karel Volksuniversiteit aldaar. De magistraat zag er niks in, ondanks de tot op de komma uitgewerkte begroting voor deze toch zo hoogst noodzakelijke verdedigingslinie tegen de indoctrinatie van met name de bloem der natie door de massamedia. Ook de aanvullende eis op verzoek van mijn massale achterban – de toevoeging van een gebeeldhouwde beeltenis van mijzelf aan het Monument op de Dam (met de tekst ‘Professor Karel weet raad’) – werd zonder ook maar het begin van een argumentatie arrogant afgewezen.

Breedbeeld-tv

Op station Amstel haalde ik in een kiosk twee blikjes bier en plastic bekers, om de teleurstelling wat te verzachten. We liepen naar het eind van het winderige perron, tegenover het oude Philips-gebouw. Bijna twintig jaar geleden had een 59-jarige inwoner van Uithoorn zich in die toren door het hoofd geschoten – volgens het officiële verhaal. Eerst had hij er achttien mensen gegijzeld, uit protest tegen de introductie van breedbeeld-tv. Hij had ontdekt dat kijkers werden gemanipuleerd met verborgen boodschappen via de zwarte stroken onderin het tv-beeld. Goed gezien! Een vooruitziende blik van de man uit Uithoorn die de autoriteiten uiteraard niet konden tolereren. Ik trok mijn blikje bier open en hief het bruisend naar de toren. ‘Respect, vriend’, zei ik. ‘Jij had het door. En het was nog maar het begin.’

Toen het bier op was liepen we door de lege stationshal, op weg naar onze lunchafspraak in een etablissement om de hoek. We zouden er een gewezen radioloog van een Haags hospitaal ontmoeten die ons had gebeld na een oproep in ons tijdschrift (‘Spreek U Uit Over De Koninklijke Chip’). Hij zei te beschikken over hoogst gevoelige informatie, die zou uitwijzen dat de chip bij de aanstaande koning op last van zijn moeder al op zeer jeugdige leeftijd was geïmplanteerd, gezien zijn ongeregelde gedrag op het voetbalveld. Zijn team verloor zelfs tegen junior-verenigingen uit Rotterdam-Zuid.

Van andere bronnen hadden we al gehoord over de sportieve wanprestaties van de kroonprins en het ongenoegen van zijn moeder erover, dus we waren geïntrigeerd. We wisten dat zulke chips uit voorzorg waren gemaakt voor tal van Oranjes, maar nog niet precies welke aanleiding bij hem de doorslag had gegeven om te zeggen: ‘Okay, genoeg, nu gaat de chip erin!’ Ten slotte was ons bekend dat enkele digitaal uitgedaagde leden van de koninklijke familie de software aanzagen voor microfoontjes, of zelfs spijkers. Haha, die Oranjes! Maar dit zou dus wel eens het sluitstuk kunnen zijn van ons onderzoek. Je weet nooit waar een lead naar leidt – bovendien hadden we honger.

‘Laten we nog wat te drinken meepakken’, zei mijn adjudant toen we de AH To Go in de stationshal passeerden. Hij beefde een beetje – nog steeds van slag door de totalitaire onwil van de rechter om de redelijkheid van onze eisen in te zien. Maar ik had haast. ‘Kom op’, zei ik. ’Het is vlakbij. Straks kun je drinken wat je wilt. Ook wodka, of tomatensap. Kijkt niemand van op, daar– allemaal yuppen en woke miljonairs met een hoodie.’

Maar hij slofte de winkel al binnen en begon met beide handen blikjes bier uit het rek te pakken. Hij draaide zich om met armen vol blikjes en liep naar de zelfscankassa, klaar voor de Start-knop.

‘Ben je helemaal gek geworden!’, siste ik. Ik wees naar het apparaat en duwde hem terug naar het rek. ‘Scan één zo’n blikje en de halve inlichtingenwereld weet alles van je, niet alleen je pincode!’ Hij knikte, alsof hij het begreep. Met tegenzin rommelde hij de blikjes terug in de rij. ‘Het is maar bier’, bromde hij teleurgesteld. Meende hij dat? ‘Niets is “maar” iets in deze business’, sprak ik vermanend. ‘Trouwens, bier drinken is de minste van onze zorgen. Het gaat om de toekomst van homo sapiens.’

 

QR-slavenketting

We staken het verkeersplein over naar het eetlokaal. Mijn adjudant stootte me aan, hij voorzag een complicatie. ‘Hoe komen we binnen, weer door het raam?’ Uiteraard hadden we geen QR-code, die slavenketting op zakformaat van de tot-gevaccineerden-gemaakten. Bij een eerdere ontmoeting in hetzelfde etablissement – met een voormalige groenbrigadier van Paleis Soestdijk die in de loop der jaren een indrukwekkende verzameling sigarenbandjes van Prins Bernhard bij elkaar had geprikt – waren we erin geslaagd door een keukenraam naar binnen te klimmen. Het was niet voor herhaling vatbaar.

‘Maak je geen zorgen’’, zei ik, ‘aan alles is gedacht.’ Op de achterkant van twee Zwaluw-luciferdoosjes had ik nauwkeurig zwarte vierkantjes getekend, in de vorm van een QR-code. Ik gaf hem een van de doosjes. ‘We laten gewoon dit zien en lopen door.’ Mijn adjudant tuurde verbluft naar het doosje. Hij was duidelijk onder de indruk. Of niet? ‘Wacht even professor’, begon hij, ‘het punt van die code is dat ze hem willen scannen. Dan vallen we door de mand!’

Ik begon te lachen. Hoe bang kan een mens zijn om niks? Ik nam een lucifer uit het doosje en streek hem aan. De vlam walmde ons in het gezicht. ‘Hoe zou je dit dan noemen? Het werkt toch? Niemand die het verschil ziet. Kijk, we weten allemaal dat corona bullshit is, en de enige manier om dat te overbluffen is met nog grotere bullshit.’

Bij de ingang van het restaurant hielden we onze luciferdoosjes omhoog. Er stond niemand aan de deur, diep in het lokaal wenkte een ober. ‘Zie je wel’, zei ik, ‘het gaat erom dat je het spel meespeelt, dát is wat ze willen. De rest doet er niet toe. Denk aan de film Spartacus: zolang slaven zich gedragen als slaven, vinden de powers that be het best. Ze wéten tenslotte dat het allemaal fake is, ze hebben het zelf uit hun duim gezogen! Ja, als iedereen dapper zou opstaan en zou zeggen “IK ben professor Karel” wordt het een heel andere ball game. Die tijd komt nog!’

De radioloog zat aan een tafeltje bij het raam. Een kleine, kalende man in een vaalgroen maatpak, met een goudgerand brilletje en een plastic map voor zich. Hij roerde in een glas thee. Warempel, ook hij droeg een vlinderstrik! Wat was hier aan de hand? Terwijl ik tegenover hem plaatsnam staarde ik gebiologeerd naar het onder zijn kin bungelende symbool van kleinburgerlijke zelfingenomenheid. ‘Het zal toch niet waar zijn’, mompelde ik voor me uit, in de hoop dat mijn adjudant me niet zou horen. Hij was net weer rustig.

De man begon nerveus aan zijn strik te plukken en schraapte een paar keer zijn keel. Ik kon me niet inhouden. ‘Waarom bent u zo nerveus?’, vroeg ik. ‘Trouwens, bent u niet wat te lichtzinnig gekleed, gezien de barre tijden waarin we leven?’ Hij keek me vragend aan en haalde zijn schouders op. Mijn adjudant kuchte. ‘Zullen we ter zake komen?’ stelde de man voor. Ik voelde agressie opkomen. Kwam het door die strik, of door de manier waarop hij in zijn glas thee bleef roeren, telkens lichtjes tegen het glas tikkend? Wilde hij daarmee suggereren dat hij beschaafder was dan wij?

Dat zou een gotspe zijn. Als jarenlange correspondent in Japan heb ik complexe theeceremonies meegemaakt waarbij zijn getik tegen het glas afsteekt als een plastic polshorloge bij de Big Ben. Of als een kindersnotje bij de Fat Boy, die de Amerikanen op Nagasaki wierpen om… Nou ja, ik dwaal af.

Ik tapte met een wijsvinger op het mapje dat de radioloog voor zich had liggen. ‘Wat is dit? It better be good, mijn beste. We komen net van de rechtbank. Ik hoop dat u meer te bieden heeft.’ De radioloog boog zich voorover. ‘Maakt u zich geen zorgen. Dit… (nu tapte hij op het mapje).. is dynamiet.’ Ik voelde de aderen in mijn nek opzwellen. Zou het? Ik keek peilend naar mijn adjudant. Hij geeuwde, rekte zich uit en wenkte een ober.

 

Staatsgeheim

De radioloog wees op het mapje. ‘Wat hier in zit is staatsgeheim, dat begrijpt u’, zei hij. Hij legde uit dat hij via radiologische contacten in het bezit was gekomen van foto’s van het gebit van de koning, gemaakt bij tandartsbezoek in zijn studententijd. Gave foto’s, waarop alles te zien was. Oude en nieuwe vullingen, aangetast glazuur, dopjes van bierflessen, een rafelig stuk zijde (mogelijk afkomstig van een jurk). De radioloog raakte enthousiast van zijn eigen uitleg en begon door de glimmende foto’s in het mapje te bladeren. ‘Kijk hier: een heel oud honingdropje. Een uniformknoop! Je vraagt je af wat die jongen uitspookte in militaire dienst.’ Hij schoof een foto over de tafel. ‘En kijk dit: stukjes chips. Paprika. Hoe onsmakelijk.’

Ik trommelde met twee vingers op tafel. ‘Ja, heel aardig allemaal. Maar wat zegt het nu over de chip? Zijn er metaalsporen in het gebit te zien? Het logo van Microsoft?’ De ober bracht onze drankjes, wierp een schuine blik op een van de gebitsfoto’s en maakte zich uit de voeten. ‘Daar kunnen we het later over hebben’, fluisterde de radioloog, ‘als we het eens zijn over de prijs.’ Hij schoof de foto terug in het mapje. We zwegen.

Daar was het. De prijs. Het was te verwachten. In plaats van een patriot hadden we een profiteur tegenover ons, een man die beter wilde worden van onze noodsituatie als mensheid. Aan de andere kant, als deze foto’s het bewijs leverden van die chip waren we een eind verder op weg naar de waarheid over de wereldsamenzwering van cynische, transhumane miljardairs! Ik pakte een servetje en depte mijn voorhoofd. ‘Nou, weet u’, zei ik, ‘geld is het minste van onze zorgen. Maar waar had u aan gedacht? Voor zulke informatie bestaan geen richtlijnen van Sotheby’s of de CIA. Het is wat de gek ervoor geeft, en ik kan u één ding verzekeren: gek zijn we niet.’

De radioloog sloeg het mapje dicht. ‘Vijf miljoen’, zei hij. ‘We hebben het hier over informatie die het einde van de Nederlandse monarchie kan betekenen – in uw handen. Die mag wat kosten. Terwijl de boel instort, wil ik rustig op mijn Thaise eiland kunnen zitten. Dat kunt u me niet kwalijk nemen.’ Hij glimlachte. Ik keek voor advies naar mijn adjudant, die de glazen bier al achterover had geslagen en was begonnen aan de wijn.

‘Op hoeveel zitten we met Totaal Gestoord, qua verkochte oplage?’, vroeg ik hem achter mijn hand. Hij keek op van zijn glas en fronste zijn wenkbrauwen – dat zei genoeg.

Dit riep om daadkracht. Ik weet niet wat me beving, maar opeens kwam alles samen: de achteloze manier waarop de rechter al onze vorderingen had afgewezen, de verdachte dood van de ziener in de Philips-toren, de zelfscan-kassa die mijn adjudant bijna had verleid, het lauwe bier op het winderige perron, het tikkende lepeltje van de radiologische profiteur.

‘Okay, luister’, zei ik tegen de radioloog, ‘kent u dat nummer van Lou Reed?’ Hij keek me niet-begrijpend aan. Ik boog me naar hem toe en gromde: ‘Hoor eens, mannetje, jij wilt dus een walk on the wild side? Met je gebitsfoto’s en je Thaise eiland!’ Ik greep hem bij zijn vlinderstrik, trok hem over de tafel en sloeg met mijn andere hand het lepeltje uit zijn theeglas. Het rinkelde door de zaak. ‘Zie je dit?’ siste ik. ‘Lepel ik zo je ogen mee uit je schedel. Leg ik ze naast de rekening. Heb ik geleerd van de Yakuza waar ik tussen woonde in Tokio. Fijne jongens. Snijden zo je hoofd af en zetten het op je romp voor je het in de gaten hebt. Je blijft gewoon je rijst eten. Totdat je merkt dat die korrels er meteen weer uitvallen. Ja, want je bent dood. Begrijp je?’

De radioloog schoot overeind, rukte zich los en strompelde naar achteren, weg van de tafel. ‘Jullie zijn totaal gestoord! Ik dacht dat ik link bezig was, maar jullie zijn echt ver heen!’ Hij slingerde de zaak uit, het mapje onder zijn arm. De ober keek hem geschrokken na. Twee borden met Italiaanse broodjes zalm stonden op de bar.

‘Wat was er eigenlijk aan de hand’, vroeg mijn adjudant terwijl hij zich de laatste wijn inschonk. ‘Was er een probleem?’

Terug in het station trokken we twee kroketten. Somber tuurden we in de luikjes van de FEBO. ‘Niet echt een productieve middag’, zei mijn adjudant, aangeschoten van de wijn. ‘Maar ik heb er wel iets van geleerd. Dit kan écht niet meer.’ Met een vloeiend gebaar deed zijn vlinderstrik af en deponeerde deze in een vuilnisbak, tussen de mondkapjes. ‘Toch jammer van die foto’s’, mompelde hij.

Geeft niks, zei ik. Gebitsfoto’s? De koning heeft toch geen tanden.

 

 

You might be interested in

Professor Karel weet raad (29 en slot): Professor Karel breekt met De Republikein

Published on
/

Een dramatische ontwikkeling aan het eind van een even dramatisch jaar: de immens populaire wetenschapper Professor Karel, hoofdredacteur van het succesvolle tijdschrift Totaal Gestoord (oplage 1 miljoen exemplaren), heeft besloten zijn medewerking aan De Republikein te staken. In deze laatste aflevering van de veelgelezen rubriek ‘Professor Karel weet raad’, waarin burgers die in de knel kwamen met de Deep State voor advies terecht konden, licht hij zijn beweegredenen toe. De hoofdredactie van De Republikein reageert.

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

 

Hoi professor Karel,

Hoe gaat het met u? Hopelijk alles goed. Ik geniet elke keer van uw supergave antwoorden! Voor school heb ik er een collage van gemaakt op knalgroene en gele A-3-vellen, met uw uitgeknipte portretjes en veel leuke glittertjes erop, echt onwijs retro! Ik heb kaarsen gebruikt om er nog wat vetdruppels overheen te lekken, dat geeft helemaal het goeie sfeertje. Met mijn klasgenootjes nemen we dan buiten eerst een hijs lachgas en dan lezen we mekaar voor wat u schrijft. We gaan helemaal stuk! Echt hartstikke tof!

We hopen dus dat u nog lang doorgaat! Het enigste was we ons wel afvragen is: waar haalt u het allemaal vandaan? In onze schoolboeken lezen we nooit iets zoals u het vertelt! Knap!

Josine

 

Het is met een zwaar gemoed dat ik de brief van deze jongedame beantwoord, niet alleen door de aandoenlijke inhoud en toonzetting, maar vooral omdat het de laatste zal zijn die ik in deze rubriek behandel. Ja, dat leest u goed – het is niet anders. Mijn beweegredenen zal ik zo dadelijk uiteenzetten, maar niet dan nadat – aldus leerde mij J.L. Heldring – ik de kwestie in deze ontroerende brief grondig heb behandeld. Wij mogen de jeugd immers niet in de steek laten met hun terechte vragen!

Wat is het geval? Het is belangrijk om te bedenken dat schoolboeken natuurlijk niets meer zijn dan de arrogante stem van de elite, die ons bepaalde zaken wil doen geloven en andere taboe verklaart. Dat begint al op de lagere school, met lessen in vaderlandse geschiedenis die kleine kinderen moeten wijsmaken dat de politieke moord op Willem van Oranje het werk was van een gestoorde lone wolf of van een huurling in opdracht van de koning van Spanje. Alsof men in dat land het risico zou willen nemen van verminderde inkomsten uit Nederlands massatoerisme! Wil men dat ons echt wijs maken?

Dat verhaal kan dus niet waar zijn, het gaat ook in tegen alles wat we weten als we rustig naar de feiten kijken. Deze Van Oranje, die overigens nog geen woord Algemeen Gemanipuleerd Nederlands sprak, was in feite een bedreiging aan het worden voor de Brusselse zakenelite, die toen bezig was met kartelvorming in de wolhandel en andere sectoren. Juist dat Van Oranje zich trouw betoonde aan de koning van Spanje, tot in het later naar hem genoemde lied, was voor hen een steen des aanstoots! Hij moest dus uit de weg worden geruimd in een eerste Grote Reset van de Europese verhoudingen. De hegemonie van het financiële kapitalisme in de huidige EU zou ondenkbaar zijn geweest onder leiding van een migrant die nog op zijn sterfbed louter om medelijden vroeg. Dit is dan nog maar een klein voorbeeld. Laten we het omwille van de ruimte niet hebben over de talloze leugens die onze schoolboeken vandaag de dag verspreiden over de vermeende uitbuiting van arbeiders in onze koloniën, de dwaasheid die scholieren ingeprent krijgen over gender of de desinformatie die wordt verspreid over het gedwongen vertrek van columnist J.A.A. van Doorn bij NRC Handelsblad, in feite een clandestiene operatie van de CIA en BVD met het oogmerk hun greep op de toenmalige hoofdredacteur van de krant nog te verstevigen door hem in verlegenheid te brengen.

Kortom, gelooft u die schoolboeken niet, jongedame!

Waar ik mijn kennis dan vandaan haal? Wel, ik baseer ik mij al sinds jaar en dag op mijn eigen observatie- en denkvermogen, gescherpt door onophoudelijke en intensieve journalistieke arbeid. Daarnaast lees ik geregeld en veel, met name dagelijks een of twee studies die voor het grote publiek verborgen worden gehouden. Afgewisseld met wat lichtere lectuur, zoals het boeiende werkje Posthumanisme (2020) van de Nederlandse arts en antroposofe Mieke Mosmuller. Zij ziet dezelfde, door de elite van Klaus Schwab geconstrueerde paradigmawisseling in de westerse beschaving als ik, zij het tamelijk intuïtief en minder kernachtig geformuleerd. Bovendien is zij pijnlijk onvolledig in de presentatie van de feiten. Zo ontbreekt in haar studie een compacte weergave van de gang van zaken bij de liquidatie van Bin Laden, een belangrijke omissie omdat juist deze episode het sluitstuk was van de false flag-operatie op 9/11 en daarmee de prelude van de Grote Reset die nu in gang is gezet.

Maar goed, laten we niet verder op de zaken vooruitlopen.

Ik moet dan nu maar uit de doeken doen, beste lezers, waarom het einde van deze rubriek helaas is aangebroken. Ik zou dat graag anders hebben gewild, maar de naakte feiten dwingen mij ertoe.  U zag al dat ik hierboven de naam noemde van Klaus Schwab, de topman van het World Economic Forum die ons zijn Grote Reset wil opdringen met de corona-pandemie als alibi.

Welnu, een contact uit de Nederlandse inlichtingenwereld attendeerde mij erop dat de hoofredacteur van dit orgaan de heer René Zwaap is, voorheen een bekend zij het niet onomstreden reporter van De Groene Amsterdammer en met name in hofkringen een veelbesproken stoorzender. Dat laatste zou voor de man pleiten, dunkt me, ware het niet dat zijn achternaam duidelijk wijst op een connectie met eerdergenoemde Schwab en dus via hem met de Grote Reset. Bovendien weten we dat deze hoofdredacteur niet nader bekende betaalde arbeid verricht in Zwitsersland, waar het WEF is gevestigd en Schwab domicilie houdt. Het ligt dus voor de hand dat hier belangen spelen die voor ons verborgen worden gehouden.

In de drukte waren deze louche banden mij helaas ontgaan. Mede doordat mijn kopij wordt verzorgd door een trouwe bewonderaar van mijn werk, dezelfde die mij met het blad van de heer Zwaap in contact bracht. Deze man, Sjoerd de Jong, deed zich bij mij voor als uitgever van klassieke, huis- aan huis bezorgde leesmappen, waarin ook dit blad zou worden opgenomen. Ook dat blijkt nu een fabeltje te zijn. Navraag naar ’s mans antecedenten leert dat hij al decennia in dienst is van een medium dat volledig de belangen behartigt van de NAVO, de EU en de Grote Reset. Ik vond het ook al wonderlijk dat ik zelden of nooit een waarderende reactie van hem kreeg op mijn artikelen die toch, zoals het briefje van Josine opnieuw laat zien, hun weg niet alleen hebben gevonden naar de rijpere lezer maar ook naar de jeugd. Van publicatie in een leesmap bleek ook geen enkele sprake; deze stukken schijnen zelfs louter op internet te vinden te zijn – waarmee men natuurlijk hoopt mijn woorden te vervluchtigen.

Kortom, er wordt hier een spelletje met mij gespeeld. Beste lezer, dat kan ik natuurlijk niet tolereren. Op geen enkele manier wens ik een ‘excuus Truus’ te zijn of een ‘Kareltje Complot’, in een redactionele omgeving waarin men juist, bewust of onbewust, meewerkt aan de totalitaire transformatie van de mensheid in een gedigitaliseerde slavengemeenschap. Ook de naam van het tijdschrift, De Republikein, heeft voor mij nu, met mijn grondige kennis van de Amerikaanse politiek, een onaangename dubbelzinnigheid, die zich maar slecht verdraagt met mijn streven naar zuivere, feitelijke verslaggeving.

In het licht van deze feiten zit er niets anders op dan mijn werk op dit podium per onmiddellijke ingang te beëindigen en alle banden met dit mogelijk door NAVO-bronnen gefinancierde tijdschrift te verbreken.

Uw suggesties voor podia waarop ik mijn werk kan voortzetten zijn welkom, mits deze verenigbaar zijn met de inhoud en kwaliteit van mijn eigen tijdschrift Totaal Gestoord, dat uiteraard mijn eerste prioriteit blijft houden. Ook zou ik graag in contact komen met de redactie van uw schoolkrant, Josine, om te spreken over een door mij geschreven en geredigeerde rubriek zoals deze, voor scholieren. Ook ben ik bereid om het gesprek aan te gaan over een betrekking als deeltijd-hoofdredacteur van het orgaan in kwestie.

Beste lezers, het ga u goed. Ik  zal voor u elders blijven berichten en denken, in het belang van een mensheid die zich door de elite geen blauw hoedje wil laten opzetten. Onthoudt u dit: wij laten ons niet resetten!

No resetterán!

 

NASCHRIFT HOOFDREDACTIE DE REPUBLIKEIN

 

Het is met leedwezen dat de redactie van De Republikein afscheid neemt van Professor Karel, die in korte tijd was uitgegroeid tot een gewaardeerd medewerker van onze kolommen. Getuige de vele verzoeken die wij uit de lezerskring mochten ontvangen om raad en bijstand van professor Karel, voorzag deze rubriek duidelijk in een behoefte. Deze uitgesproken stem, die altijd goed was voor discussie en debat, zal ten node worden gemist en het is met zwaar hart dat wij afscheid nemen van deze veelgelezen medewerker.

Echter: de beweegredenen die de geachte professor aanvoert ten aanzien van zijn flukse besluit, zouden tot verwarring kunnen leiden en nopen dan ook tot nadere toelichting. De warme banden die professor vermoedt tussen Klaus Schwab, voorzitter van het World Economic Forum, en de hoofdredacteur van dit tijdschrift, hebben zich in werkelijkheid beperkt tot één recente gezamenlijke kaasfondu-maaltijd in Zürich ten behoeve van een informele gedachtenuitwisseling over de mogelijkheid de jaarlijkse conferentie van het WEF te verplaatsen van Davos naar Rotterdam-Zuid. Dit op grond van de klachten van de Duitse zakenman dat de plaatselijke middenstand in Davos de prijzen voor horeca en hotellerie zodanig opdreef tijdens de driedaagse conferentie van het WEF dat de kosten van deelname aan dit evenement zelfs voor Saoedische oliesjeiks niet meer op te brengen waren. Dhr. Zwaap hield bij die gelegenheid een pleidooi ten faveure van Rotterdam-Zuid  als nieuwe lokatie van de WEF-conferenties.  De kosten van onderdak en catering zouden daar vele malen lager uitvallen en in het Ahoy-complex en het winkelcentrum Zuidplein kunnen alle faciliteiten worden gevonden om een dergelijk evenement tot een succes te maken. Dhr. Zwaap liet zich hierbij leiden door de economische problematiek die in het kielzog van de Corona-crisis speelt binnen zijn Rotterdamse geboortegrond, en waarvan de ernst wordt duidelijk gemaakt in deze clip van het Rotterdamse muziekcollectief Op Zuid.

Ter behoud van zijn redactionele onafhankelijkheid nam dhr. Zwaap de kosten voor zijn eigen aandeel in deze kaasfondu voor eigen rekening. Er bestaan geen directe familiaire banden tussen dhr. Schwab en dhr. Zwaap.

Voor wat betreft de aantijgingen van professor Karel aan het adres van dhr. S. de Jong verwijzen wij gaarne naar de afdeling klantenservice van NRC Handelsblad.

 

 

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Met een grotere bijdrage steun je ons nog veel meer. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

Mijn gekozen donatie € -

You might be interested in

Professor Karel weet raad (28): Handen in het haar

Published on

Professor Karel doorbreekt de lockdown met taboeloze wetenschap. In deze aflevering analyseert onze onversaagde wetenschapper de uitwerking van het corona-complot in de kappersbranche en buigt hij zich over verborgen codes in afwijkende haardracht.

 

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Beste professor Karel,

Als paranormaal consultant kom ik veel bij bekende Nederlanders thuis, vooral in de regio-Den Haag, het Gooi en Zuid-Limburg. Ik voer indringende gesprekken met hen over hun aura, de omsingelingspolitiek van de NAVO en natuurlijk de kunstmatige corona-waanzin waarin wij verkeren.

Sinds de nieuwe lockdown is afgekondigd, vragen velen van hen mij nu ook hun haar te knippen. Ik doe dat graag, bij wijze van meditatief-tactiele therapie. Maar nu valt mij op dat zij opvallend vaak een hoog opgestoken, verstijfd kapsel wensen, met paarse, groene of gele stroken erin. Zelfs een oudere topambtenaar die mij raadpleegt in verband met een hardnekkige fobie voor toeslagen, wilde opeens zo’n torenhoge haardracht.

Dit boezemt mij angst in, begrijpt u dat?

In mijn derde oog wijst deze paddenstoelvormige coupe namelijk op groot naderend onheil. Ik krijg het beeld door van nucleaire explosies. Zijn deze insiders misschien op de hoogte van een komende atoomoorlog?

Deelt u mijn visie, of mijn vrees?

Irene

 

Hier moeten we goed bij stilstaan, want dit is een zeer relevante waarneming, die ik zelf in de loop der jaren al vele malen heb gedaan. Kapsel en geopolitiek gaan samen, zeker in de niet-westerse wereld. Ik heb dat met eigen ogen kunnen vaststellen op mijn vele reizen door Aziatische hoofdsteden. Het kleurenpalet is overigens nog aanzienlijk groter dan u meent. In Tokio heb ik jongeren gezien met stijf rechtop staande kapsels in werkelijk alle kleuren van de regenboog. Het is een opmerkelijk verschijnsel, inmiddels wijdverbreid door de amerikanisering van Japan na 1945.

Wat wil men daar nu mee zeggen?

In deze rubriek heb ik al eens uitgelegd dat de zogeheten rockfestivals uit de zestiger jaren een experiment waren van de CIA om de jeugd te manipuleren. Maar het gaat veel verder. In feite was de complete zogenaamde ‘culturele revolutie’ een controlled demolition van de oude samenleving, vergelijkbaar met wat Bush en zijn cronies later hebben teweeggebracht met de Twin Towers. De bestaande orde moest worden vernietigd, om ruim baan te maken voor een totalitair systeem waarin wij als horigen kunnen worden uitgebuit en gecontroleerd. Wij zullen op de plantage moeten werken, beste Irene, dat is de bedoeling – en wel zodanig gehersenspoeld door de vaccinatie-fascisten dat wij lachen bij het knallen van de digitale zweep op onze eigen rug.

Dat staat allemaal niet op zichzelf, natuurlijk. We moeten in grote verbanden denken. Er loopt een rechte lijn van het olie-embargo waarmee Roosevelt Japan een excuus wilde geven voor de aanval op Pearl Harbor naar het plan van Bush en Cheney om Irak en Syrië te bezetten en door middel van ISIS paniek te zaaien onder westerse bevolkingen, om die te mobiliseren tegen Rusland.  Ook de ophef rond Zwarte (denk aan olie!) Piet speelt daarin een rol. Nu ja, om dat gedetailleerd uit te leggen, hebben we meer tijd nodig.

Maar terug naar de haardracht, want daar hebben we nog niet genoeg over gezegd. Kijk, het is natuurlijk geen toeval dat juist de kappers door de regering zijn gesloten, terwijl we weten dat het corona-virus niet lang overleeft in een regelmatige, secuur geknipte haardos. Dat werkt veel beter dan het idiote mondmasker, dat tegen de minieme virusdeeltjes net zo min beschermt als een stukje kippengaas! Dat weet men bij het RIVM natuurlijk allang, maar dit feit wordt zoals zo vaak voor de bevolking verzwegen. Sterker, door het sluiten van de kappers probeert men juist een zekere rem op het virus weg te halen om ons in de greep van de angst te houden. In een verwilderde haardos, zonder enige geometrische structuur, kan het virus zich volgens mijn bronnen immers veel gemakkelijker verspreiden dan in een dicht maar stevig getrimd kapsel dat resoluut grenzen trekt tegen vreemde indringers.

Uw klanten beseffen dat intuïtief of – in het geval van hoge ambtenaren – met enige kennis van RIVM-dossiers die wij niet mogen zien. Het feit dat zij nu massaal kiezen voor een rechtopstaande haardracht kan men dan opvatten als een noodkreet, maar ook als een geopolitiek signaal. Niet voor niets was letting your hair down, omlaag dus, het jargon van de jeugd tijdens de sloop van de oude orde, toen met Nixons détente het eind van de (eerste) Koude Oorlog in zicht kwam. Denk aan de muzikant David Crosby die destijds trots zong dat hij van plan was zijn freak vlag te laten wapperen. Hij voelde zich daartoe ,,verplicht aan iemand’’. Wij mogen aannemen dat de zanger daarmee doelde op president Nixon, die destijds de dienstplicht beëindigde voor de oorlog in Vietnam. Gezien zijn explosieve temperament had deze Crosby in Vietnam overigens enorme schade kunnen aanrichten, dus niet alleen hij staat in het krijt bij Nixon, maar wij allemaal.

Dat de haardracht van hooggeplaatste personen nu opvallend vaak niet langer hangt of wappert maar juist stijgt en steil omhoog gaat, kan dus inderdaad een teken zijn dat ons een nieuwe Koude of Nucleair Hete oorlog te wachten staat. De weg daarvoor is vrijgemaakt nu Trump door het pact van de deep state en de Amerikaanse posterijen uit de weg is geruimd. Een nucleaire verwoesting zou de wereld in één of meerdere klappen klaar kunnen maken voor een totale reconstructie, de Big Reset onder leiding van Klaus Schwab en Bill Gates. De veelkleurige stroken in het haar zouden dan wijzen kunnen op een verschil in gradatie van het gevaar (groen, geel of paars), afhankelijk van de vraag bij welke overheidsdienst de betrokkene werkt of waar hij zich bevindt.

Hoe moeten we ons daartegen teweerstellen?

Ik verneem van mijn bronnen dat er in elk geval in laboratoria van de Russische groothandel in kapperstoebehoren reeds een haarlak in ontwikkeling is die moet beschermen tegen radioactieve fall out. Ik heb zelf zojuist een bestelling geplaatst, al heb ik nog geen tijd gehad de testresultaten van het middel goed te bestuderen. Veel tijd is er natuurlijk ook niet, want dat de Grote Reset die op ons afkomt gepaard zal gaan met hevige conflicten, staat voor mij wel vast. Alle seinen staan daarvoor op groen. Of paars. Of geel.

 

You might be interested in

Professor Karel weet raad (27): Dierenleed en HEMA-taart

Published on

Professor Karel doorbreekt de lockdown met taboeloze wetenschap . In deze aflevering springt onze onversaagde wetenschapper in de bres voor Chinese vleermuizen  en rehabiliteert hij de anti-elitaire HEMA-taart.

 

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Hoi professor,

Ik snap werkelijk de ballen van de lockdown en ik hoop dat u het me kunt uitleggen. Waarom mag ik wel een postzegel kopen, maar geen verjaardagskaart voor mijn hond? Wat moet ik dan met die postzegel? Op die hond zijn kop plakken? Zal-ie blij mee zijn.

Ik wil dat trouwe beest (13) graag blij maken, dat verdient-ie. Nu heb ik nog een HEMA-slagroomtaart staan die ik nog net kon kopen, maar volgens mijn vriendin is dat ding veel te zoet. Gewoon een hap suiker, zegt ze. Dat kun je zo’n beest niet aandoen. Dus nou ja, dan wordt het maar weer een plastic kluif uit Pet’s Place. Ziet-ie me mee aankomen. Hij keek al zo droevig.

Ik zeg het u, professor: die lockdown is geestdodend. Ze maken ons kapot – en onze honden ook!

Harry

 

 

Dierenleed is een onderschat aspect van de ellendige noodsituatie waarin wij nu door toedoen van onze regering verkeren. Een totaal nodeloze noodsituatie bovendien, als u me deze kleine woordspeling wilt toestaan. We weten immers allang dat het corona-virus slechts in zeer uitzonderlijke gevallen tot ernstige gezondheidsklachten kan leiden, bijvoorbeeld bij personen die hun leven lang dagelijks een of meer HEMA-taarten hebben verorberd; een gewoonte die met reguliere pedagogische en desnoods psychiatrische methoden te behandelen moet zijn. Dat deze taart nog wél enige tijd verkrijgbaar was, bewijst overigens opnieuw dat het de overheid helemaal niet gaat om onze gezondheid, maar om iets totaal anders: juist het in stánd houden van de omstandigheden waaronder het virus kan blijven circuleren en de lockdown een permanent karakter kan krijgen, als voorbereiding op de Grote Reset van onze beschaving.

Dan uw vraag over de non-human animals, zoals het tegenwoordig heet, voor welke (of wie) u terecht aandacht vraagt. Zij komen inderdaad heel slecht uit deze gecreëerde crisis. Het begon er natuurlijk al mee dat zij in de media de schuld kregen: een Chinese vleermuis had het gedaan! Hoe ongeloofwaardig dit fabeltje is, mag blijken uit het feit dat nog maar enkele decennia geleden de vleermuis wereldwijd in de populaire cultuur werd gevierd als een symbool van gerechtigheid en wetshandhaving; in mijn schaarse vrije tijd heb ik destijds zelf ook met grote instemming enkele afleveringen bekeken van het fameuze televisiefeuilleton Batman, waarin…nu ja, u kent het verhaal. Ook heb ik enige tijd getracht via mijn Japanse dealer een exemplaar te bemachtigen van het zo mooi gestroomlijnde voertuig waarin deze gevleugelde wreker zich met zijn assistent voortbeweegt, maar – ik vermoed door de straffe importtarieven – de wagen is nooit bij mij aangekomen. Niet getreurd, aan het masker en de cape die ik reeds had aangeschaft heb ik ook in mijn Toyota Corolla veel plezier beleefd tijdens mijn talrijke journalistieke reizen door Azië.

Ook andere diersoorten worden nu het kind van de rekening; denkt u aan de miljoenen nertsen die moesten worden vernietigd, of aan de talloze huisdieren die nu thuis opgescheept zitten met chagrijnige baasjes. Het moet een kwelling zijn voor de arme beestjes, die hooguit een zekere bevrediging zullen putten uit het feit dat human animals nu ook eens weten hoe het voelt om opgehokt te zitten, met geen andere afleiding dan het hersenloze amusement op televisie of de leugens in het geapporteerde avondblad. Om dit te voorkómen raad ik alle huisdieren aan ten minste twee maal daags hun baasjes mee te nemen op een kleine wandeling in de buitenlucht, om hen te behoeden voor nog grotere psychische schade dan zij nu al hebben opgelopen.

Zelf heb ik al enkele jaren geleden afscheid moeten nemen van mijn Doberman Pinschers Hoor en Wederhoor. Met pijn in het hart, maar ik kon niet anders. Hun instemmende geblaf begon mijn geopolitieke uiteenzettingen on camera enigszins te overstemmen. Niettemin ben ik van plan om, via de mij bekende informele Chinese kanalen, een jonge alligator uit Florida aan te schaffen, die de toegang tot mijn hoeve kan bewaken. Ik heb begrepen dat deze amfibische dieren minder luidruchtig zijn en, net als ik, niet worden gehinderd door loze opinies maar louter oog hebben voor de harde feiten.

Tot slot moet mij nog iets van het hart over de HEMA-taart, nu dit product door onze overheid is misbruikt om de bevolking nog enige tijd letterlijk en figuurlijk zoet te houden. Men kan smalen over deze taart die, toegegeven, appelleert aan een ongeraffineerde en kinderlijke zucht naar hevige impulsen, maar juist daardoor verdient het baksel onze waardering. Het is namelijk een van de weinige manieren waarop gewone mensen zich nog kunnen troosten voor de diepe verwoestingen die de zogenaamd meritocratische elite, met een cynische glimlach vanuit het Torentje, in hun eenvoudige levens aanricht.

Geen wonder dus dat ook deze troost inmiddels niet langer verkrijgbaar is. Ik kan bij wijze van protest tegen deze culinaire knevelarij alleen maar zeggen: neem in de komende vijf weken een abonnement op mijn tijdschrift Totaal Gestoord en u krijgt u een slagroompunt gratis!

 

You might be interested in

Professor Karel weet raad (26): Voor Moskou, met liefde

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering staat onze onversaagde wetenschapper een diplomaat in nood bij en doet hij verslag van zijn mislukte poging premier Rutte het zwijgen op te leggen.

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Goeden dag professor Karel,

Sorry voor mijne Nederlands, het is zo niet zo goed. Ik heb in deze land nog te kort geweest om zo goed te leren de moeilijke taal. Mijn werken op een mooi groot ambassade helpen mij, maar dat werken moet nu voorbij. Deze regering zegt ik moet land verlaten, nu meteen. Zij geloven niet ik doe het werk dat ik doe, maar heel ander werk. Wat niet mag. Dus weg.

De vraag is aan u: kunt u maken deze regering mij langer te blijven?

Yuri (niet echt naam)

 

Juist. Ik begrijp het. Wie enige ervaring heeft met codeberichten zal inzien dat we hier een delicaat zaakje bij de hand hebben. We weten, dat staat wel vast, dat de Nederlandse regering er om politieke redenen een gewoonte van maakt om geregeld enkele diplomaten van buitenlandse mogendheden uit te zetten, doorgaans met de lachwekkende beschuldiging van spionage. Alsof de streken van onze deep state niet allang op straat liggen! U kunt ze zelf tweewekelijks gedetailleerd nalezen in mijn tijdschrift Totaal Gestoord.

Of nou ja, dat kon u. Ik sluit niet uit dat de nieuwe, tirannieke lockdown die ons deze week is opgelegd, waarbij nu ook de BRUNA-winkels zijn gesloten, mede is bedoeld om de distributie van mijn tijdschrift te saboteren.

Juist daarom is het belangrijk dat de briefschrijver op dit platform aandacht vraagt voor de praktijken waar hij nu zelf de dupe van dreigt te worden. Wij lopen het gevaar dat malafide handelen van de staat onopgemerkt blijft door de collectieve psychose waarin wij opnieuw zijn beland door de waanzinnige toespraak van premier Rutte, maandag. Het internationale SOS-signaal dat ik vanaf de Hofvijver door het raam van het Torentje trachtte te blazen tijdens enkele sleutelpassages, heeft helaas niet kunnen verhinderen dat die toespraak toch weer nationaal werd uitgezonden. Met alle funeste gevolgen.

We moeten er rekening mee houden dat ook de voorgenomen uitzetting van deze Yuri, zo kort voor Ruttes toespraak, verband houdt met het afkondigen van de noodmaatregelen. Mogelijk was deze ambassade-werknemer iets op het spoor gekomen na het lezen van mijn blad en moest hij verdwijnen. Deze regering spaart immers kosten noch moeite om de bevolking angst aan te jagen voor een land met een mooie, grote ambassade als Rusland, dat op het terrein van cybertechnologie en informatiemanagement een aanzienlijke voorsprong heeft op de lompe propagandamachinerie van onze Defensie, die nog steeds werkt met Postbus 51-spotjes. Mensen als Yuri uitzetten dient dan om een vijandbeeld te creëren en de aandacht af te leiden van het werkelijke gevaar dat ons bedreigt en dat juist niet uit het oosten komt maar, in een veelzeggend renversement van rollen en windrichtingen, uit het westen.

Ik bedoel hiermee de Grote Reset die ons stukje bij beetje, en nu dankzij een kunstmatige pandemie in een hogere versnelling, wordt opgelegd door een mondiale elite die overduidelijk mijn boeken niet heeft gelezen. Of die, als men dat nog wel heeft gedaan, er de totaal verkeerde conclusies uit trekt. Overigens vermoed ik – of nee, weet ik wel zeker – dat men de impact van mijn publicaties met opzet heeft geprobeerd te beheersen door in korte tijd populaire uitgaven op de markt te brengen van jongere, veelal zeer slecht geïnformeerde auteurs die het publiek met sprookjes in slaap moeten houden.

Ik denk daarbij met name aan het infantiele cadeauboek van de vlasblonde jongeman die meent dat de meeste mensen wel zo’n beetje in orde zijn. Ja, dat fabeltje wil de elite ons graag doen geloven! Liever dan de minder prettige maar noodzakelijke boodschap die, op basis van de harde feiten, uit mijn werk naar voren komt. Namelijk dat we ons juist grote zorgen dienen te maken over de mensheid in het algemeen, zowel als over de huidige elites, alsmede over bepaalde individuen en dan natuurlijk, in concreto, over Bill Gates.

In plaats daarvan voert men spionagespelletjes op om ons zoet te houden! Alsof wij leven in een roman van John Le Carré of een film van James Bond, die ik overigens sinds het debuut van het lichtgewicht Roger Moore niet meer heb kunnen waarderen. Men moet niet de spot drijven met een ambacht waaraan velen zich met vaderlandslievende bedoelingen hebben gewijd, onwetend van het verschrikkelijke feit dat zij werden misbruikt door de politiek-financiële elite die de wereldbevolking in een toestand van paniek wil houden over zowel de Russen als het evenzeer onschadelijke corona-virus.

Neem nu het idiote verhaal dat de overheid en de media ons recent op de mouw probeerden te spelden over Russische agenten die uit een bestelbusje het kantoor van het OPCW in Den Haag wilden hacken. Agenten van een groep die bekend zou staan als ‘Bruintje Beer’ of ‘Boze Beer’ of iets dergelijks. Haha, wie gelooft dat nu? Men denkt echt dat we gek zijn. Mijn contacten op de Russische ambassade hebben mij overigens verzekerd dat zoiets alleen al in technisch opzicht uitgesloten is, omdat de cyber-apparatuur in het betreffende busje niet verder reikt dan enkele tientallen meters.

Dan die potsierlijke naam! Alsof men niet kan weten dat de Siberische bruine beer (ursus arctos collaris) een vreedzaam zoogdier is dat alleen agressief wordt bij gevaar van omsingeling door anderen en dat bijvoorbeeld in het geheel niet houdt van honing – een feit dat inzet bij inlichtingenwerk nagenoeg onmogelijk maakt. Hoe zou zo’n beer een honey trap moeten zetten? Kortom, het is meer dan waarschijnlijk dat het ook bij dit zogenaamde afluisterincident in Den Haag weer ging om een false flag-actie, bedoeld om de kloof tussen de Nederlandse en de Russische bevolkingen verder te vergroten.

Beste Yuri, u dreigt het zoveelste slachtoffer te worden van dit vuile spel. Ik zal bij mijn internationale contacten nagaan wat ik voor u kan betekenen, dus heeft u even geduld. Uw ambassade heeft mij inmiddels al, zeer vriendelijk, een makkelijk bestuurbare en technisch goed geprepareerde auto ter beschikking gesteld. Daarmee kan ik uw uitzetting op gepaste afstand, dat wil zeggen vanaf de parkeerplaats van de luchthaven, nauwgezet monitoren. De informatie die ik zo verzamel kan de technicus die mij in de auto zal vergezellen, eenvoudig en goed versleuteld (in verband met internationale privacy-bepalingen) direct doorzenden naar uw ongeruste familie thuis!

 

You might be interested in

Professor Karel weet raad (25): Het Corona Claims Bureau slaat terug

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering introduceert onze onversaagde wetenschapper het Professor Karel Corona Claims Bureau, hét adres voor al uw door de Deep State door de neus geboorde vakantieplezier.  

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Beste professor Karel,

Wij komen net terug van een korte vakantie op Aruba, en ik zal het maar meteen zeggen: het was geen pretje. Akkoord, de zon ging elke dag op, maar dat was dan het enige. Verder was het een grote ontbering.

Het begon al met die fucking corona-test die ik op het eiland moest doen omdat ik een beetje snotterig was. Ik had gewoon een kater, man! En dan in het toestel terug gezeik met mondkapjes en met dronken passagiers die een extra ventilator wilden voor de aerosolen in hun kegel. Hou toch op!

Op Aruba zelf bleven de barkeepers me vreemd aankijken omdat ik gewoon een stevige hoest heb. Sommigen wilden niet binnen 1,5 meter van me komen, heel lastig met bestellen. Terwijl we allemaal kunnen weten dat die hele corona flauwekul is. Ik kreeg er gewoon knallende koppijn van. Die hoest werd ook steeds erger. Het eten en drinken in het resort smaakte trouwens ook nergens naar, ik proefde helemaal niks!

Mijn vraag is dus: waar kan ik een schadeclaim indienen, omdat dit toch echt geen leuke vakantie mag worden genoemd?

Ingrid van Henk

 

 

Beste Ingrid, dank voor dit opnieuw schokkende verhaal hoe de overheid ons normale leven op gruwelijke wijze ontregelt met een nep-pandemie. Wij worden beroofd van onze broodnodige jaarlijkse ontspanning, een adempauze die onontbeerlijk is geworden in de dictatuur die de elites ons opleggen. Van het krieken van de dag tot het vallen van de nacht worden wij verondersteld thuis te blijven en toch te produceren, als onderdanen van een tiranniek regime dat met dank aan een geconstrueerde pandemie over ons wordt uitgerold.

Onder deze omstandigheden kan men onmogelijk beweren dat enige dagelijkse recreatie binnenshuis volstaat om op krachten te komen. Of dat men genoegen moet nemen met een paar uurtjes op zaterdagmiddag in een parkje, met een thermosfles koffie en een trommeltje belegde boterhammen. Hoe armzalig! Al moet ik er wel bij zeggen, nu ik hieraan denk, dat ik zelf goede herinneringen bewaar aan wat door de zelfbenoemde intelligentsia in de jaren vijftig met een geringschattende term ‘bermtoerisme’ werd genoemd. Aan het gelijkmatig spreiden van een laken of theedoek, alsmede aan het soepel openklappen van de leunstoeltjes en het aanvuren van de kleine barbecue waarover wij toen beschikten, beleefde ik als jongeman veel plezier; de technische vaardigheid die deze handelingen vereisten is mij later bovendien goed van pas gekomen bij het ontzenuwen van de officiële leugens over het vermeende instorten door louter brandschade van WTC-7 in New York. Een fysische onmogelijkheid, zoals iedereen onmiddellijk zal begrijpen die een zekere mechanische expertise heeft opgebouwd middels het regelmatig uit- en inklappen van zulke stoeltjes en het protocollair correcte hanteren van aanmaakblokjes.

Tijdens latere autovakanties werd dit recreatieve genoegen helaas gaandeweg bedorven, moet ik bekennen, door de opkomst van commerciële restaurants langs de routes naar het Zuiden. In die kant-en-klare drank- en schranspaleizen kon men al de contouren zien van de totalitaire hang naar disciplinering en all inclusive controle die de overheden hun burgers nu met behulp van corona aan het opleggen zijn. Dat geldt ook uw resort-vakantie. Uw verblijf in een dergelijk oord zou men zelfs kunnen beschouwen als het voorstadium van een wereld waarin alles tot in de puntjes voor u wordt bepaald en geregeld, en u zelf niets meer in te brengen heeft. Ook bijbehorende culinaire symbolen wijzen daarop, zoals de gouden, driepotige hoofdletter van een mondiaal hamburgerbedrijf. Het is uiteraard geen toeval dat deze letter sterk doet denken aan een poort waar men onderdoor moet, of een juk; en aangezien ‘poort’ in het Engels gate is, kunnen we ook hierin de hand van Bil Gates vermoeden.

Maar goed, uw concrete vraag is een andere, een die raakt aan het hart van de massapsychose waarin wij zijn beland. Waar kunnen wij, als op enig moment iets van normaliteit zal zijn teruggekeerd (áls dit gebeurt!) terecht met onze schadeclaims? Het is zeker niet uitgesloten dat die proporties zullen aannemen die in de buurt komen van de Marshall Hulp of, als men liever geen Atlantische associatie wil maken, van de Widergutmachung aan oorlogsgetroffenen.

Nu , het goed nieuws is dat ik hier een eenvoudige maar effectieve oplossing voor heb bedacht. Schadeclaims kunnen vanaf 1 januari per e-mailbericht en handgeschreven brief worden ingediend bij de nieuw op te richten Professor Karel Corona Claims Commissie (PKCCC). Geheel kosteloos, althans slechts tegen een bescheiden vergoeding van gemaakte administratiekosten (die in geen geval hoger zullen zijn dan enkele tientjes).

De PKCCC zal worden beheerd door een goede kennis van mij die al eerder in deze rubriek figureerde, een in Zwitserland gevestigd medicus die zich heeft bekwaamd in dubbele boekhouding en alternatieve geneeskunde. Tijdens een genoeglijke borrel in mijn hoeve waarop wij bespraken wat er aan de hand is in de wereld, heeft hij mij zijn diensten pro bono aangeboden; inmiddels heeft hij reeds enkele bankrekeningen geopend en enkele bedrijven opgericht (toevallig ook op het Caraïbische eiland dat u bezocht!). Ik heb uit eigen middelen reeds een aanzienlijk bedrag overgemaakt om de Commissie wereldwijd een goede startpositie te geven. De adressen van de bv’s worden voorzichtigheidshalve ook voor mij geheimgehouden, gelet op het reële risico dat mijn communicatie wordt gemonitord door inlichtingendiensten.

Jammer genoeg is het alweer enige tijd geleden dat ik iets heb vernomen van mijn Zwitserse kennis, dus veel meer kan ik u er nu nog niet over zeggen. Vreemd genoeg neemt hij ook al enige tijd zijn telefoons niet op, vermoedelijk ook uit veiligheidsoverwegingen. Hoe dan ook, u kunt erop rekenen dat wij de staat het vuur aan de schenen gaan leggen!

 

You might be interested in

Professor Karel weet raad (24): Op de bres voor de kleinkunst

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering wordt de koene wetenschapper geraadpleegd door een bekende cabaretier en blijkt  de professor zelf ook wel te porren voor een Oudejaarsconference.  

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Hoi Karel,

Ja, ik hou het lekker informeel. Kan best, vind je niet? Ik bedoel, ik ben al jaren een BN’er en jij begint er op je ouwe dag ook een beetje te komen. Toch?

Kijk, ik heb een probleempje. Of zeg maar gerust een kwestie. En nou zat ik thuis te eten met een paar vrienden en die zeiden allemaal: vraag het gewoon eens aan die corona-Professor, die vent heeft goeie raad en je weet nooit hoe een koe een Karel vangt. Of was het andersom? Nou ja, maakt niet uit.

Het zit het zo: ik ben dus een bekende cabaretier en ben nu druk bezig met mijn Oudejaarsconference. Maar ja, door die klotecorona zit ik straks met maximaal dertig man in de zaal. Lekker lachen en brullen wordt dat! Kan niet, natuurlijk. Zo hangt er een grafsfeertje – en je hoort alles! Bij elke kuch of elke keer dat er eentje aan een Fishermans Friend zuigt, raak ik mijn tekst kwijt.

Maar ja, het punt is: de burgemeester wil van geen uitzondering weten. Geldt voor de kerk op zondag, dus ook voor het cabaret, zegt ze. Tja. Leuk vrouwtje, maar geen lachebekje, he?

Kom op, Karel, zeg jij het eens: hoe moet dit?

Y.

 

Interessant. Ik heb ook inderdaad een idee, ja. Het is alleen wel belangrijk dat we het gesprek over uw probleem zakelijk houden. Laten we om te beginnen even vaststellen dat ik niet pas op mijn ouwe dag ‘er begin te komen’ of zoiets. Mag ik erop wijzen dat mijn vroegste werk als internationaal correspondent al dateert uit mijn schooltijd: een journalistiek onderzoek dat ik in de pauzes deed naar de chicanes van de deep state in Burkina Fasso. Men moet klein beginnen, maar ik heb daar veel van geleerd. Van dit werkstuk is een, naar ik begrijp vele malen geraadpleegd, exemplaar gedeponeerd in de Nationale Bibliotheek in Ouagadougou. Ik wil maar zeggen, dat is niet gering. U gaat me niet vertellen dat sommige van uw vroegste grappen bewaard zijn gebleven in gedrukte vorm of nog verkrijgbaar zijn op video, laten we eerlijk zijn!

Niettemin, ik besef uiteraard het belang van humor. Niet voor niets bevat elke editie van mijn tijdschrift Totaal Gestoord enkele handgemaakte, treffende spotprenten van (leden van) de financieel-farmaceutische elite, getekend in de klassieke school van de Klare Lijn, waartoe natuurlijk ook mijn denken behoort. Zo komen vorm en inhoud heel fortuinlijk samen. Om dezelfde reden, mijn affiniteit met het komische, heb ik ook altijd het ontbreken betreurd van een apart deel van Norbert Elias’ Über den Prozess der Zivilisation geheel gewijd aan humor in de Europese beschaving sinds de Riddertijd. Huizinga’s Homo Ludens is daarvoor helaas geen substituut, omdat de auteur in mijn ogen door zijn neiging tot romantisch fabuleren over de hoofse omgangsvormen de feiten veronachtzaamt over de perfide rol die de elite toen al speelde. Bovendien is het werk van deze historicus onderdeel geworden van het officiële verhaal over ons verleden, en dat kán eenvoudigweg niet kloppen.

Kortom, het is dat de tijd mij ontbreekt maar anders zou ik zelf een grondige verhandeling schrijven over de bloeiperiode van onze nationale humor, met grootheden als Kan, Sonneveld en natuurlijk Hermans (Toon). Alles als opmaat naar het absolute summum van Hollandse humor, de briljante sketches van het kostelijke kwintet Farce Majeure. Met name de supermoppen van de onvergetelijke Ted de Braak hebben mij menig schuddebuikend uurtje bezorgd! Helaas heeft die Gouden Eeuw van de gulle lach kort geduurd, want met de komst van die overspanen jongeman met dikke brillenglazen, muzikaal begeleid door een langharige volleyballer, begon natuurlijk al het verval.

Ik wil maar zeggen, er is geen enkele reden geringschattend te doen over mijn loopbaan, noch over mijn humoristische antecedenten.

Nu we dat hebben vastgesteld, kan ik u met een gerust hart mijn oplossing voor de zaak aanreiken. Gezien uw onoverkomelijke bedenkingen, van uw dedain voor het geringe aantal aanwezigen in de zaal tot en met uw mysofonie over geknabbel op wat ik aanneem dat een soort pepermunt moet zijn, zit er maar één ding op. Ik zal uw conference moeten overnemen. Ik doe dat met enige tegenzin, want ik heb het zoals gezegd zeer druk met mijn tijdschrift Totaal Gestoord (waarin ik nu overigens overweeg een humoristische rubriek op te nemen, over de avonturen van de leden van het OMT) en ook met de nieuwe Professor Karel Productielijn (waarvan alle artikelen via mijn blad te bestellen zijn). Maar het kan op Oudejaarsavond vanzelfsprekend niet zo zijn dat het volk alleen weer wordt voorgelogen door de premier, of wie weet de koning. Ik zal dus de betreffende avond vrijmaken voor een geestige en tegelijk leerzame voordracht. Bovendien, zo zal er die avond toch nog vuurwerk te zien zijn, hahaha! U ziet: grappen maken is niet zo moeilijk.

Over de tekst hoeft u zich geen zorgen te maken. Ik kan bogen op honderden uren monologen bij mij thuis en in het openbaar, en kan daarnaast putten uit talloze gepubliceerde en ongepubliceerde interviews, waarin ik doorgaans aan een enkele vraag reeds genoeg had voor een verhandeling van anderhalf tot twee uur. Het management van de zaal dient er enkel voor te zorgen dat op het podium een ontkurkte fles Egon Müller Scharzhofberger Riesling aanwezig is, alsmede een exemplaar (paperback volstaat) van het 9/11 Commission Report; Final Report Of The National Commission On Terrorist Attacks Upon The United States. Voor het theatrale effect zou ook een papierversnipperaar kunnen worden geplaatst, die ik tot besluit van de avond kan inschakelen nadat ik de leugens in dit rapport pagina voor pagina zal hebben ontmaskerd.

U begrijpt, dit biedt meer dan genoeg stof voor een leerzame en amusante avond. Een kennis van mij heeft hier al enige ervaring mee opgedaan – naar ik begrijp voor redelijk volle zalen – maar zijn behandeling van de materie, als niet-journalist, is in hoge mate amateuristisch. Men moet de zaak tot in de puntjes beheersen en niet zijn toevlucht hoeven nemen tot tamelijk infantiele kunstgrepen als maquettes en filmpjes. De feiten moeten spreken!

Mocht er tijd over zijn, wat ik niet verwacht, dan kan ik enkele vragen uit het publiek beantwoorden over het Warren Report inzake de Kennedy-moord, de werkelijke achtergrond van het Lockheed-schandaal en de val van Aantjes, de anti-Russische propaganda over het neerstorten van MH17, de ontelbare leugens van het OMT over de zogenaamde pandemie – en natuurlijk over de rol van Bill Gates in al deze kwesties.

Nu ik erover nadenk, die bieden veeleer stof voor vervolgprogramma’s. Hoe ziet uw toerschema voor 2021 er eigenlijk uit?

You might be interested in

Professor Karel weet raad (23): Pakjesavond met Professor Karel

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering buigt de onverschrokken wetenschapper zich over het veel te softe universitaire klimaat en introduceert hij de exclusieve Professor Karel Productenlijn. 

Tekst en illustraties: Sjoerd de Jong

 

 

Zeer geachte professor, amice,

U heeft het druk, dus wellicht helemaal geen tijd voor non-corona-gerelateerde kwesties. Maar ik ben ten einde raad, dus wend mij toch maar tot u. Ik ben bestuurder van een hoger-onderwijsinstelling in Zuid-Holland (naam bij mij bekend) en kamp al jaren met een netelig personeelsprobleem dat dezer dagen een climax lijkt te bereiken. Een van de docenten aan mijn instelling, een goedlachse zestiger met een wat onaangenaam snerpende stem, vertoont al jaren in toenemende mate extreem excentriek gedrag. Hij laat studenten zijn boeken achterstevoren uit het hoofd leren, dicteert hun zijn eigen politieke en andere (zelfs culinaire) voorkeuren, verschijnt in de docentenkamer met een vergiet op het hoofd en springt in de gangen saluerend in de houding voor een matig begaafde student die bekend staat als een agressieve aandachttrekker. Bovendien is deze docent sinds kort actief in een politieke partij, opgericht door de matig begaafde student, die zich in het partijprogramma onder meer tot doel stelt zijn collegedictaten én het dragen van een vergiet verplicht te stellen in het voortgezet onderwijs. Dat zou een ramp zijn voor het onderwijs!

Dan loopt er een tweede docent rond, een gewezen gewichtheffer die dermate autoritair lesgeeft dat zich dagelijks rijen huilende meisjes en jongens voor mijn kamer melden. Toen ik hem daar eens op wees, adviseerde hij me lijfstraffen uit te delen aan de ,,huilebalken’’, zoals hij hen noemde, en hen bij recidive te verplichten tot in oranje jumpsuits afval prikken op de campus. Nou ja!

Ik ben al jaren van plan tegen deze twee docenten op te treden, maar stuit op het arbeidsrecht en de onderwijsvrijheid. Voor de gewichtheffer ben ik eerlijk gezegd ook een beetje bang. Weet u raad?

Geprangde groet,

Gravitas

 

Goed, ik begrijp het. Maar mag ik u er om te beginnen op wijzen dat de ruimte in deze rubriek, die mij zeer vriendelijk ter beschikking is gesteld door de hoofdredacteur van dit prachtblad, bedoeld is om door mij te worden gevuld, in antwoord op de problemen van deze tijd. Vragen dient men kort en concreet te houden; de materie is immers al complex genoeg en vraagt van mij grondige en geduldige uiteenzetting van de feiten. De feiten ja, want daar gaat het om. Meningen kunnen we allemaal wel hebben!

U treft mij dan inderdaad ook nog op een hoogst ongelukkig moment. Ik ben dezer dagen druk doende met de lancering van een belangrijk nieuw initiatief: mijn eigen Professor Karel Productlijn. Deze PK-lijn gaat voorzien in diverse ambachtelijke benodigdheden voor mijn soort journalistiek, zoals een PK-notitieblok (alleen voor feiten, niet voor meningen), een PK-rubbergum (vlakt officiële leugens uit) en een PK-nietpistool (houdt feiten netjes bij elkaar). Tot het assortiment behoort ook een ultramoderne Professor Karel headset (cancelt noise van overheidsinstanties). U kunt alle PK-producten bestellen met de geschenkbon in de komende editie van mijn tijdschrift, Totaal Gestoord (oplage 1 miljoen exemplaren).

Daarna wachten de drukproeven van Totaal Gestoord, dat dit keer gewijd zal zijn aan de stembusfraude in de Verenigde Staten. Het staat wel vast dat het officiële verhaal ook dáárover niet kán kloppen. Integendeel. Met behulp van malware die moet zijn geleverd door Bill Gates zijn naar we nu weten tienduizenden stembiljetten heimelijk omgezet in donor- en vaccinatieverklaringen, die al op grote schaal worden ingezet. Een stem op Trump kan dus zomaar betekenen dat een kiezer ongewenst een nier verliest, of zijn lever! Dit past natuurlijk in het mondiale plan van de financieel-farmaceutische elite. Ik heb het hier druk mee, zoals u zult begrijpen, want de mainstream media laten dit verbijsterende verhaal uiteraard liggen.

Bovendien, wat wilt u nu eigenlijk? Wat is hier de kwestie? Met de aanpak van beide docenten, zoals geschetst in uw brief, heb ik geen enkel probleem. Men moet de lat hoog leggen voor de jeugd, nietwaar, en waar gehakt wordt vallen nu eenmaal spaanders. Op basis van mijn middelbare schooldiploma maar uiteraard vooral van mijn latere verdiensten, ben ik jarenlang verbonden geweest aan topuniversiteiten in Azië, de Verenigde Staten en Nederland, dus ik ken deze wereld van binnenuit. Dat men de huidige generatie studenten, sinds hun kindertijd gehersenspoeld door de mainstream media, de NAVO en Microsoft, moet dicteren wat zij moeten vinden en doen – bijvoorbeeld op welke partij zij moeten stemmen – lijkt mij dan ook helemaal niet opzienbarend. Wat is er ook op tegen? Zou u liever hebben dat zij hun keuzes baseren op YouTube-video’s van Famke Louise of andere zangeresjes? Op de borrel waar ik mijn academische aanstelling in Amsterdam regelde, heb ik dit ook aan de collegevoorzitter voorgelegd. Hij was het na drie glazen geheel met mij eens: jongeren dienen zich te plooien naar ouderen, niet andersom!

Ook het advies van de gewichtheffer dat u kennelijk zoveel schrik aanjaagt, ondersteun ik van harte. Mits bij het toedienen van de lijfstraffen gebruik wordt gemaakt van geëigende materialen, bamboe bijvoorbeeld. Het gebruik van de zweep is nodeloos onrustbarend. Men kan u erover adviseren in enkele Zen-kloosters die ik heb bezocht in Japan. Ik heb daar ook dagenlang gietijzeren emmers met stenen bergopwaarts moeten dragen en weer bergafwaarts. Dat heeft mij nooit kwaad gedaan, zoals mijn werk nog altijd bewijst. Het dragen van een vergiet vind ik dan weer wel wat curieus, maar dit lijkt mij een onschuldige modegril. Daar heb ik in mijn tijd nooit aan meegedaan.

Kortom, waarom wijdt u zich niet aan serieuzere kwesties, zoals de manier waarop de staat en de media ons manipuleren? Me dunkt dat u in het verzet tegen de dictatuur die ons te wachten staat een gewichtheffer en desnoods een denker met vergiet goed kunt gebruiken. Als ik u raad mag geven, zou ik zeggen: maak van uw instelling een klooster, waarin dit goed gemotiveerde duo met vereende krachtinspanning onze jeugd – en daarmee ons land – van de naderende ondergang kan redden!

  

Steun Professor Karel!

Heeft U reeds een abonnement op Professor Karel’s magazine Totaal Gestoord en bezit u reeds alle producten uit de Professor Karel Productlijn, maar wilt u uw steun aan deze moedige wetenschapper toch nog uitdrukken met een kleine bijdrage? Dat kan! Met een grotere bijdrage steunt U professor Karel nog veel meer en maakt U kans op een gratis Professor Karel anti 5G-afweerscherm, geschikt voor binnen én buiten. Zo blijft u stralingsvrij en goed geïnformeerd.

Mijn gekozen donatie € -

You might be interested in

Professor Karel weet raad (22): Op de bres voor de jeugdcultuur

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering neemt de onverschrokken wetenschapper het op voor de jeugdcultuur in haar strijd tegen het totalitaire corona-beleid en staat hij stil bij zijn eigen ervaringen op Pinkpop.  

 

Tekst en illustraties: Sjoerd de Jong

 

Yo knappe kop,

Ik schrijf even snel een briefje, kom namelijk net terug uit het politiebureau in Heerenveen en moet zo naar mijn advocaat. Dat komt, ik ben met mijn crew vannacht opgepakt omdat we een feestje hadden gebouwd bij het knooppunt Joure, voor een man of vierhonderd. Gewoon een nachtje lekker hakken onder een viaduct weet je wel, met mobiele apparatuur. Mag niet wegens corona, natuurlijk. Ja, dag! Ik hoor van vrienden dat u het ook helemaal zat bent en raad weet, dus nou ja: wat moet ik doen? Aan mijn advocaat, een of andere geitenwollensokkenfiguur uit de Kringloopwinkel heb ik niks, want die kent niet eens het verschil tussen ambient en techno.

Hellup!

DJ Turd

 

Eh, dit is een interessant vraagstuk. We moeten er even goed naar kijken, want wij kunnen iets leren van alle aspecten van de crisis die wij nu beleven. Nu zijn mijn eigen ervaringen met dergelijke muziekfeesten enigszins beperkt, al heb ik er natuurlijk wel over nagedacht. Dat kan men nalezen in mijn analyse van het festival bij Woodstock, dat een CIA-operatie bleek om jonge generaties onder invloed te brengen van geest-verminderende middelen.

Persoonlijk heb ik slechts enkele van deze bijeenkomsten bezocht, als ik het mij goed herinner het laatst het Pinkpop-festival in 1978. Ik kon dat festivalterrein enige uren bezichtigen, omdat ik het passeerde onderweg naar Aken om een gerucht na te gaan over smokkel in genetisch gemanipuleerde huisdieren door de lokale Grünen. Toen ik langsreed was op het podium een ensemble dat werd aangekondigd als Moeders Mooiste een lied aan het uitvoeren over geologische breuken, zo meende ik te horen. Ik verstond althans iets over ,,een stuk van de rots’’ in de tekst, die overigens kundig werd voorgedragen door een niet onaantrekkelijke zwarte dame. Ik ben uitgestapt en heb het terrein betreden voor nadere visuele observatie, mijn jasje losjes over de schouder geslagen. Binnen korte tijd betrapte ik mijzelf erop dat ik tamelijk vooraan bij het podium de tekst met de bevallige zangeres stond mee te neuriën. Net als de jongere festivalbezoekers naast mij reageerde ik met groot enthousiasme toen zij, in de ban van haar voordracht, haar blouse uittrok en het optreden voltooide in wat ik waarnam als, overigens discreet, ondergoed. Wonderlijk, hoe men gegrepen kan worden door muzikale genres waar men zich gewoonlijk verre van houdt! Ik raakte zelfs zozeer in extase dat omstanders mij op de schouders namen en over het terrein rondleidden, mij onderwijl besprenkelend met diverse biersoorten. Juichend brachten zij mij terug naar mijn auto, waar ik de volgende ochtend met een wat zwaar hoofd ontwaakte. Sindsdien leg ik mij weer toe op klassieke muziek. Het gerucht over de dierensmokkel door de Grünen bleek overigens loos, waarschijnlijk een opzetje van de Duitse politie in het kader van Rasterfahndung naar extremistische netwerken.

Niettemin, het was een gedenkwaardige ervaring. Ik moet daar wel meteen bij zeggen dat dit Pinkpop-festival, zoals ik later heb vastgesteld, beschikte over alle benodigde vergunningen, zodat de vergelijking met uw feest niet geheel opgaat. Dat het verkrijgen van zulke toestemming geen sinecure is werd mij duidelijk toen ik in mijn onderzoek stuitte op een rechtszaak in Californië om het houden van een festival nabij de boerderij van de gefortuneerde popzanger Neil Young. De heer Young, die optrad bij Woodstock maar niet geporteerd was voor een herhaling daarvan bij hem om de hoek, liet er als getuige-deskundige voor de rechtbank geen twijfel aan bestaan: dergelijke feesten gaan gepaard met onmatig drugs- en alcoholgebruik, vandalisme, openbare zedeloosheid en ook steevast met luide muziek. Dat feest ging dus niet door.

Dan uw situatie. Kijk, u bent de dupe van de totalitaire maatregelen van onze overheid, zoals wij allemaal. Die maatregelen hebben niets van doen met een of andere pandemie, maar zijn bedoeld om ons te censureren en aan banden te leggen. Uiteraard hoort daarbij dat muziek dient te worden uitgebannen, dat is een van de eerste ingrepen in een dictatuur. Denkt u aan de Talibaan, die het gebruik van radio’s verboden, of aan de fundamentalisten van Al Shabaab in Mali, die overal gitaren en andere muziekinstrumenten kapot sloegen. Rutte en Van Dissel doen hier niet voor onder, mind you!

Het is nodig en ook moedig dat u zich daartegen verzet. Al moet ik zeggen dat u een tamelijk groot risico nam, het knooppunt bij Joure is volgens informatie van de ANWB recent goed onderhouden, waardoor het moeilijk is voor grote groepen om er te schuilen. Wat kan ik nu voor u betekenen? Om te beginnen kan ik u enkele locaties aanbevelen langs de ringweg-Zuid om Rotterdam die zich volgens mijn bronnen in het Jeugdwerk beter lenen voor clandestiene muzikale groepsvorming – mits u bereid bent enige sonates van Bach in uw repertoire op te nemen. Kunt u mij daarnaast in contact brengen met de zangeres die mij destijds op het Pinkpop-festival imponeerde met haar vertolking van geologische rock? Heeft u haar telefoonnummer? Ik heb het idee dat wij haar expertise kunnen gebruiken, mocht het tot een rechtszaak komen. Blijft u intussen vooral uit de buurt van artiesten zoals de heer Young die ongetwijfeld de zijde van Rutte en Van Dissel zullen kiezen!

 

 

Help professor Karel door de winter!

Als je professor Karel wilt bijstaan in zijn eenzame kruistocht tegen de Deep State  en dat  wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Met een grotere bijdrage steun je hem nog veel meer. Zo help je mee de censuur te doorbreken..

Mijn gekozen donatie € -

You might be interested in

1 2 3