Winterthur

Professor Karel weet raad (21): Proef op de som met Covid-vaccin

Published on

Professor Karel dicht de kloof tussen burger en wetenschap. In deze aflevering neemt de onverschrokken wetenschapper de proef op de som met een Covid-vaccin.

 

Tekst en illustraties: Sjoerd de Jong

 

Beste professor Karel,

Nu er opeens zicht is op een corona-vaccin, of zelfs op een stuk of drie, vraag ik me steeds meer af: kunnen we dat wel geloven? Ik lees in de mainstream media juichverhalen over hoe goed die vaccins zouden werken en hoe makkelijk het is om ze te bewaren, eentje gewoon in een thermosfles geloof ik.

Maar ja, het blijft wel zo dat je ze moet ,,inspuiten’’, zoals Mariëlle Tweebeeke op televisie met rode blosjes op haar wangen opmerkte. Nou, die kon bijna niet wachten om de naald in iemands arm te zetten! Daar word ik dus argwanend van. Je weet toch nooit wat erin zit en of je niet na een jaar rare bijwerkingen krijgt, of op een ochtend wakker wordt als een Groen Monster. Dat laatste vraag ik natuurlijk met name voor mijn kinderen.

Kortom, moeten we ons laten vaccineren of weigeren? Wat zou u doen?

Een Bange Moeder

Goed, ik zal het nog even herhalen voor wie mijn rubriek door omstandigheden niet heeft kunnen volgen, zoals u vermoedelijk door uw drukke bezigheden als moeder. Kijk, het is belangrijk om te bedenken dat ik dit reeds vanaf het begin van de zogenaamde pandemie heb voorspeld: men zou gaan proberen om ons vaccinaties op te dringen waarvan totaal niet vaststaat of ze werkzaam zijn, en indien wel: waartegen eigenlijk? We weten dat nationale autoriteiten er belang bij hebben hun bevolkingen in te enten tegen het vermogen om zelfstandig na te denken of kritisch onderzoek te doen. Wie garandeert ons bijvoorbeeld dat in de beweerde vaccins die wij nu aangeboden krijgen geen stoffen verwerkt zijn die de neurale netwerken van de linker hersenhelft, verantwoordelijk voor rationeel en analytisch denken (bij mij uitzonderlijk goed ontwikkeld), moeten ontregelen of zelfs uitschakelen?

Dit vermoeden wordt inmiddels bevestigd door vooraanstaande immunologen die ik heb geraadpleegd en die mij verzekeren mij dat ik op het juiste spoor ben. Zo laat dr. August F. Schwärmer, homeopathisch arts met praktijken in Wuppertal en Winterthur, mij weten dat de procedures die zijn gevolgd bij het ontwikkelen van de huidige mRNA-vaccins totaal niet passen bij de receptuur die hij hanteert voor de Alpen-thee die hij zijn patiënten driemaal daags laat drinken. De genetische schakelaars staan daarin precies andersom. Dat is nogal een verschil! Ook de controlesequenties bij het testen met lege virussen zijn naar zijn deskundige mening op geen enkele manier conform de standaarden die al sinds het begin van de vorige eeuw worden gehanteerd in de Zwitserse vereniging voor Para- en Normale Zorg, waarvan hij bestuurslid is.

Dan blijft de vraag, hoe komt men er nu achter hoe zo’n vaccin in de praktijk precies werkt?

Wie zich wil baseren op eigen ondervindingen en feitenonderzoek, zoals ik, die zal dan zelf de proef op de som moeten nemen, nietwaar? Zoals Aldous Huxley dat onverschrokken deed in zijn studie The Doors Of Perception. Soms moet men in het belang van de mensheid bereid zijn een zeker risico te nemen; er staan grote zaken op het spel en er is niet veel tijd meer!

Daarom heb ik onlangs, dankzij mijn goed ingevoerde bronnen in de medisch-farmaceutische wereld, een kleine proefdosis weten te bemachtigen van het zogenaamde vaccin van een van de concurrerende firma’s. Het werd bij mij aan huis bezorgd door een anonieme motorkoerier, in een zwarte thermoskan met daarin een beknopte handleiding (“Inspuiten en Klaar is Karel”).

Ik heb mijzelf dit middel gisteren – uiteraard in een geprepareerde setting met klassieke muziek, Japanse wierook en een schaaltje licht gezouten chips – intraveneus laten toedienen door een EHBO-kennis uit de dansschool van een wetenschappelijke vriend. Ik kan u zeggen: het resultaat was verbluffend. Carbid schieten op oudejaarsavond is er niets bij.

Reeds luttele uren na toediening van het middel begonnen honderden pagina’s uit Elseviers Medische Encyclopedie (eerste editie) voor mijn geestesoog te verschijnen, gevolgd door F.J.J. Buytendijks fenomenologische studie De vrouw, haar natuur, verschijning en bestaan (1951) en de volledige Nederlandse tekst van de Pentagon Papers, geannoteerd door NRC-redacteur Jan Sampiemon. Een ware revelatie, die mij deed hopen dat de noodzaak gevoelige documenten op hard drives op te slaan, voortaan tot het verleden zou behoren!

Ik bemerkte echter al snel, dat de teksten onheilspellend begonnen te vervagen en dat pagina’s van de betrokken geschriften door elkaar gingen lopen; voor zover ik weet speelt de Vrouw althans geen rol van betekenis in de Pentagon Papers, noch horen de beeltenissen van Daniel Ellsberg en Sampiemon thuis in Elseviers Medische Encyclopedie. Bij het invallen van de avond meende ik zelfs klanken te horen van het christelijke zangechtpaar Elly en Rikkert, terwijl ik zeker wist dat ik Bachs Cantate 106 had opgezet! Kortom, in plaats van op immuniteit en dieper inzicht bekroop mij het gevoel regelrecht af te stevenen op intellectuele chaos en verwarring!

Nadat vroeg in de ochtend deze effecten van het vaccin waren verdwenen, kon ik de balans opmaken. Naast mijn replica van het WO II-slagschip de Bismarck trof ik op mijn bureau een, blijkbaar in mijn uitzonderlijke toestand geschreven, korte notitie aan. Daarop de tekst: ,,Roei ze uit, de bruten!’’ Ik schrok. Was deze kreet mij ingevallen door het vaccin? Het was onmiskenbaar mijn handschrift, sierlijk en goed leesbaar tegelijk. Maar wie waren dan de bruten, door wie zouden zij moeten worden uitgeroeid, en waarom?

Het begon mij te dagen. Niet ikzelf was hier aan het woord geweest. Het vaccin had gesproken. Deze oekaze was de boodschap van Bill Gates en de zijnen, een opdracht die moet worden ingespoten bij de wereldbevolking om haar klaar te stomen voor een wereld waarin onbeschaafde ,,bruten’’, dus zij die nadenken en de feiten zelf willen onderzoeken, zullen zijn uitgeroeid. Toen ik dit goed tot mij had laten doordringen, heb ik uiteraard bloedzuiverende middelen geslikt en grondig mijn tanden gepoetst. De ervaring heeft mij op een schrikbarende manier mijn overtuiging bevestigd dat ons van deze vaccins niets goeds te wachten staat. Aan het totalitaire Meesterplan dat in de merkbare effecten ervan verborgen ligt, wens ik niet mee te werken!

Kortom, Bange Moeder, uw zorgen zijn terecht. To say the least. Maar als u het echt wilt weten, kan ik u alleen maar zeggen: gaat u niet zomaar op informatie af, zelfs niet op de mijne. Doet u dan zelf onderzoek en neem een korte proef, het zal u van elke twijfel verlossen. Ook wanneer niet de door mij genoemde non-fictie standaardwerken aan uw geestesoog verschijnen – men kan niet van iedereen verwachten dat die mijn interesses deelt – maar bijvoorbeeld enkele jaargangen Libelle of Tina. Ook dát kan een teken zijn wat de malafide covid-elites voor ons in petto hebben!

 

 

Help professor Karel door de winter!

Als je professor Karel wilt bijstaan in zijn eenzame kruistocht tegen de Deep State  en dat  wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Met een grotere bijdrage steun je hem nog veel meer. Zo help je mee de censuur te doorbreken..

Mijn gekozen donatie € -

You might be interested in

Stemmen op de afvalberg

Published on

De Zwitserse politica Pearl Pedergnana gaf in 2014 leiding aan een delegatie van de Raad van Europa die het verloop van de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen observeerde. Ze verbaasde zich over de vuilcontainers die fungeren als stembus. Haar aanbevelingen zijn nog steeds actueel. Hoe heilig is de stem van de Nederlandse kiezer?

Tekst René Zwaap

WINTERTHUR – Pearl Pedergnana kent uit eigen ervaring het belang van een vlekkeloos electoraal proces. In 2001 deed ze als kandidaat van de Zwitserse Socialistische Partij SP een gooi naar een zetel in het stadsbestuur van haar woonplaats Winterthur.  Haar opponent  behaalde 13.394 stemmen, zij zelf 13.393. De lokale kiesraad en later het gemeentebestuur gingen aanvankelijk niet in op de eis van haar partij de stemmen te hertellen. Maar uiteindelijk gebeurde dat toch en dat leverde precies de omgekeerde uitslag op:  13.394  stemmen voor Pedergnana,  13.393 voor haar opponent.  De weg naar het stadhuis lag alsnog open. Voor het hertellen van stemmen zijn de criteria in de Zwitserse wetgeving inmiddels vastgelegd in heldere regels.

Iedere stem telt en daarom springen de Zwitsers uiterst behoedzaam om met de wil van het soevereine stemvolk. ‘Bij ons worden de stemformulieren door de kiezer in een gesloten houten kluizen urnen gedeponeerd, die na het sluiten van het stemkantoor met rode tape worden verzegeld’, vertelt Pedergnana.  ‘Bij het tellen mogen beslist geen buitenstaanders aanwezig zijn. Ik moest wel even slikken toen ik in een Amsterdams stembureau zag hoe  dat er in Nederland aan toegaat. De stemformulieren belandden in grote plastic afvalcontainers die ’s avonds bij het sluiten van het stemkantoor gewoon over de vloer werden uitgestort.  Om die afvalberg van stemmen op de vloer stonden  mensen van buitenaf, die vrij waren een kijkje mochten nemen. Sommige van die formulieren verdwenen bij het uitkiepen van die vuilnisemmers onder bureaus of tafels en moesten daar weer vandaan worden gepakt. Wie kwaad in de zin zou hebben, zou daar vrij eenvoudig zijn slag kunnen slaan, bedacht ik me toen. Ook bij het tellen zelf was  het publiek gewoon aanwezig. Wat mij ook opviel was dat de formulieren daarna gewoon in open tassen werden gestopt. Het Nederlandse kiesstelsel wordt gekenmerkt door openheid en transparantie. Maar het is wel heel erg een high trust-operatie. Dat is tegelijkertijd ook de charme ervan. In Nederland mag je tijdens het stemmen selfies maken – dat is in Zwitserland ondenkbaar’.

Pederagnana was niet alleen in Nederland verkiezingswaarnemer. Ze deed hetzelfde in Georgië en Macedonië. ‘In Georgië had de oppositie camera’s hangen in het stemlokaal, en de urnen waren doorzichtig , zo groot was de angst voor manipulatie. In Macedonië werd de oppositie onderdrukt en kreeg ze geen toegang tot de media’ . Het contrast met de goed gefundeerde democratie in Nederland kon niet groter zijn, geeft  ze aan. Haar Nederlandse ervaring dateert van 2014, toen ze leiding gaf aan een delegatie van het Congres van Lokale en Regionale Autoriteiten, een onderdeel van de Raad van Europa.  De delegatie bestond uit zes teams van lokale en regionale politici uit elf verschillende Europese landen, die door heel Nederland observeerden hoe de gemeenteraadsverkiezingen verliepen.

De delegatie kwam op uitnodiging  van toenmalig minister  van Buitenlandse Zaken Timmermans en voerde gesprekken met  minister Plasterk van Binnenlandse Zaken en met leden van de VNG en de Kiesraad.  In haar aanbevelingen stond Pedergnana stil bij het hoge percentage stemmen per volmacht, dat 10 procent bedroeg:  ‘Vooral bij kiezers met een niet-westerse achtergrond bleek stemmen met een volmacht in zwang: in 2006 bracht binnen die groep 21 procent op die manier zijn stem uit. Hoewel het kopen van stemmen geen issue bleek in Nederland, is het toch een kwetsbaar punt. Want hoe gegarandeerd is het stemgeheim in zo’n situatie, met name voor vrouwen?’

 

Stemmen per post

Een mogelijk alternatief voor de volmacht is het voortijdig stemmen per post. In Zwitserland  – maar niet alleen daar –  is dat gemeengoed.  ‘In Nederland is stemmen per brief alleen maar mogelijk voor kiezers in het buitenland, maar dat zou je probleemloos kunnen uitbreiden naar binnenlands gebruik. Dan moet je natuurlijk wel zorgen voor genoeg lijm voor de enveloppen’, zegt Pederagna, verwijzend naar de recente verwarring bij de Oostenrijkse presidentsverkiezingen, die opnieuw moesten worden gehouden toen er klachten kwamen over  enveloppen  voor het stemmen per post die over een gebrekkige plakrand zouden beschikken.

Andere zaken waar Pederagnana  in haar rapportage over de Nederlandse verkiezingen aandacht voor vroeg waren duidelijkere regels voor transparante partijfinanciering op lokaal niveau, het verontrustend lage opkomstpercentage en het moeizame telsysteem. Pederagnana over dat laatste punt: ‘Vanwege het ontbreken van een kiesdrempel doet er in Nederland een zeer hoog aantal partijen aan de verkiezingen mee. Die partijen hebben vaak ook nog eens lange kandidatenlijsten. Dat maakt het tellen van de stemmen tot een moeizaam, tijdrovend proces. Automatisering zou soelaas kunnen bieden, maar de investeringen die daarmee zijn gemoeid – geschat tussen de 150 en 250 miljoen euro – schrikken af, zo werd mij verteld. Daarnaast is er de angst voor hackers.  Om die redenen werden de stemmachines die bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 werden gebruikt weer afgevoerd en gaat het hele proces als vanouds met papier en potlood. Ik denk dat het wel degelijk mogelijk is het stemproces te moderniseren. Zelfs stemmen met je handy zou moeten kunnen’.

Voor wat betreft het hertellen van de stemmen zou het goed zijn als daar ook in Nederland duidelijke regelgeving voor wordt ontwikkeld, aldus Pederagnana. ‘In Zwitserland is het nu de norm dat stemmen bij een verschil tussen partijen of kandidaten kleiner dan 0,8 procent verplicht worden herteld. Daarnaast is er het vier ogen-principe dat de stemmen worden geteld door twee mensen tegelijk – een gebruik dat nu ook in Nederland is overgenomen, maar dat in 2014 nog niet werd gepraktiseerd.  Het laatste dat je als democratie wilt is dat er getwijfeld kan worden aan de rechtmatigheid van een verkiezingsuitslag’.

 

You might be interested in